Ryszard Tarasewicz - Aria Parysa

W lasku Ida trzy boginie
wiodły raz zacięty spór,
która pięknością większą słynie
wśród Olimpu boskich cór.

Ewoe, na którą ziemski młodzian
odda przychylny głos,
ewoe, ta najpiękniejsza z bogiń,
tej szczęśliwy los,
tej szczęśliwy będzie los.

Wtem z cieni dębów się wyłonił
piękny młodzian, nucąc w głos,
jabłko soczyste trzymał w dłoni,
świeże od porannych ros.

Hej!

„Mój młodzieńcze, podejdź bliżej,
sąd nad nami spełnić chciej:
niechaj ta, co najpiękniejsza,
weźmie jabłko z dłoni twej”.

Ewoe, na którą ziemski młodzian
odda przychylny głos,
ewoe, ta najpiękniejsza z bogiń,
tej szczęśliwy los,
tej szczęśliwy będzie los.

Mądra Atena czułym głosem
przemówiła w słowa te:
„Będziesz mędrcem i herosem,
gdy obdarzysz jabłkiem mnie”.

Ewoe, to niebezpieczne
w boskie sprawy mieszać się.

Wyniosła Hera w sto uśmiechów
przystroiła dumną twarz:
„Zeus weźmie cię w opiekę,
jeśli mnie to jabłko dasz”.

Ewoe, to niebezpieczne
w boskie sprawy mieszać się,
w boskie sprawy mieszać się.

A ta trzecia, ta najmłodsza,
co na imię Wenus ma,
obiecała dar najsłodszy
temu, co jej owoc da.

Ewoe, to na nią ziemski młodzian
odda przychylny głos,
ewoe, bo kto miłości zazna,
tego szczęśliwy los,
tego szczęśliwy będzie los.