Psychonaut 4 - Moldy

Myśli próbują wyrwać się ze słów
Krzyczą, śpiewają
Rozkoszuj się swoim istnieniem.
Pijany, patrzę na globus,
Na którym szaleje
Koncepcja globalizacji.
Cuchnący jak charyzma.
Nie mogę znaleźć sensu
Niestety szczęście mi nie sprzyja.
Chciałbym wejść do lasu jeszcze głębiej,
Ale czas nie czeka.
Czas czeka, aż zniknę.
I wskrzesić ponownie zupełnie inny,
A może po prostu chcę wierzyć, że to prawda?
W nieznanym wąwozie,
Niewolnicy teraźniejszości ustawili się w szeregu
Oddychając, rzucają klątwy.
Moje myśli są moją świadomością
Pleśnieją coraz więcej
Po upływie czasu.
Moje słowa to moje marzenie
Czas płynie, a one pleśnieją
I to mnie zabija!
Długo czy długo chodziłem
Nigdy nie znalazłem skarbca mądrości w potopie świadomości.
Na mądrość też nie mam czasu, mam obsesję.
Dla mojego dziecka jestem zajęty szukaniem chleba powszedniego.
A on przybrał postać dziewiątego, znowu.
Kusi mnie słodkim owocem zakazanego drzewa.
Moje myśli już się nie zestarzeją.
Wkrótce pojawią się też ich głowy.
A słowa znów stały się niewolnikami,
Jeden, najbardziej śmiały, próbuje złamać porządek, zasiać zamęt.
Jestem na skraju perfekcji, on ciągnie za sobą,
Kręci się w mące.
Moje myśli są moją świadomością
Pleśnieją coraz więcej
Po upływie czasu.
Moje słowa to moje marzenie
Czas płynie, a one pleśnieją
I to mnie zabija!
Słowa znikają, pojawiają się
umierają,
rodzą się, znikają, pojawiają się
Umierają.