Piknik - Od Korei do Karelii

Od Korei do Karelii
Wyją białe wiatry, wyją w głos
Wyją białe wiatry, wyją w głos
Drogi nie odnajdziesz tam

Od Korei do Karelii
Nie poznaję już, co robię sam
Nie poznaję już, co robię sam
Jestem w mroku, wybacz mi

A naprzeciw idą jak spod sztanc
Niegodziwi i posępni tak
Niegodziwi i posępni tak
Strach jest podać im swą dłoń

Nie idą, lecz potykają się
Nie śpiewają, lecz jąkają się
Nie śpiewają, lecz jąkają się
Wkrótce pewnie przyjdzie kres

A naprzeciw jak rozbici w puch
Idą słabi, lecz przebiegli tak
Idą słabi, lecz przebiegli tak
Stroją miny luster szkłom

Po nich, zgodnie z przeznaczeniem swym
Biegną zmarszczki i pęknięcia wciąż
Biegną zmarszczki i pęknięcia wciąż
Dzieląc ciała ich na pół

Od Korei do Karelii…

No i co, że z ubrań został strzęp
Za to każdy z takich samych łat
Za to każdy z takich samych łat
Swą zapłatę będzie miał

Lecą wióry chyba z wszystkich stron
Czaszki trzeszczą, brody szarpią się
Czaszki trzeszczą, brody szarpią się
Lecz to wszystko nie ze zła

Od Korei do Karelii
Wyją białe wiatry, wyją w głos
Wyją białe wiatry, wyją w głos
Drogi nie odnajdziesz tam

Od Korei do Karelii
Nie poznaję już, co robię sam
Nie poznaję już, co robię sam
Jestem w mroku, wybacz mi