Nautilus Pompilius - Зверь

Spoglądam w ciemność, dostrzegam jasne światło
Gdzieś tam w stepie pali się pożar
Ja dostrzegam jasne światło, zauważam płomienie ogniska
Oznacza to, że w tamtym miejscu skrywa się bestia.
Goniłem za nią,
Ile to lat, ile dni.
A odnalazłem ją tutaj, w tym stepie.
Słyszę skowyt, widzę łzy w oczach
To oznacza, że bestia wyczuła strach.
Spoglądam w ciemność, dostrzegam jasne światło,
To oznacza, że gdzieś tutaj skryła się bestia.
Wiem, że ona nie śpi, odczuwany ból jest nie do zniesienia
Wszystko płonie, wręcz kipi, ogień się pali.
Wiem również jak bardzo bestię boli w piersi.
Ona idzie, charkocze, mnie jest znany ten krzyk.
Błądzę w ciemności, tam, gdzie słychać śmiech,
To oznacza, że teraz nadszedł bestii kres.
Ja nie będę oczekiwać jutra, żeby nie widzieć jak ona,
Zbudziwszy się ze snu, stanie się czymś innym.
Ja nie będę oczekiwać jutra, żeby nie tracić więcej sił,
Popatrz na gwiazdę - teraz jest już twoja.
Iskry topnieją w nocy, gwiazdy oświetlają ścieżkę,
Lecę i jest mi smutno w tym stepie.
Ona już twardo śpi - odczuwany ból jest wręcz słodki
Nie pali się, nie pali, już ucichł ogień.
Kiedy Jutro wstanie, ona, razem z ostatnią gwiazdą,
Wyruszy w podróż, moim śladem.
Kiedy jutro wstało, noc się uspokoiła,
Nie odgrażała się niczym, tylko odeszła precz.
Ona jeszcze twardo spała, kiedy słaby dreszcz
objawił się w piersi, z nieba lunął deszcz.
Ona jeszcze twardo spała, kiedy jutro wstało...