My3 - Odpływają kawiarenki

A kiedy już przyjdzie czas,
pełne po brzegi są kawiarenki.
Pod okna ich całun z gwiazd
gdzieś w zakamarki wielkich miast
ciągnie nas.

Kawiarenki (na na na),
kawiarenki (na na na)
małe tak, że zaledwieś wszedł,
zniżasz głos aż po szept.
Mimochodem, kamień w wodę,
wpadnie coś z bardzo wielkich spraw
w czarną toń małych kaw.

Kawiarenki (na na na),
kawiarenki (na na na),
z cienia wpół i ze świata wpół
ty i ja, i nasz stół.
Za witrażem szklanych marzeń
ledwo świat poznajemy już,
choć jest tuż.

Miejsc wkoło nas coraz mniej,
już dymi z okien złotym obłokiem.
I barman już woła: „Hej!”,
już kawiarenka rusza w rejs,
wielki rejs.

Kawiarenki (na na na),
kawiarenki (na na na),
stolik nasz w nieważkości lamp
krąży tu, krąży tam.
Filiżanki – białe ptaki –
lecą wprost w kolorowy dym,
płyną w nim, giną w nim.

Pan i pani (na na na)
zaszeptani (na na na),
któż to wie, gdzie naprawdę są
ona z nim i on z nią?
Kawiarenki, kawiarenki
porwą gdzieś w siódme niebo aż
stolik nasz.

Na na na-a na, na na na-a na,
na na na na na na na na,
na na na, na na na.
Kawiarenki, kawiarenki
porwą gdzieś w siódme niebo aż
stolik nasz.

Na na na-a na, na na na-a na,
na na na na na na na na,
na na na, na na na.
Na na na-a na, na na na-a na,
na na na na na na na na,
na na na.