Mireille Mathieu - Le vieux café de la rue d'Amérique

Impreza neonowa się kończy
I miasto zasypia,
A ludzie zostają sami
Wracają do domu w ciemnościach,
Jak robią to każdej nocy
Nie wiedzą, czego chcą,
Ale stare miasto
Jest niczym wyspa
Ze swoim krzywym brukiem
I noc ożywa tam
W powodzi muzyki,
Która dochodzi z półotwartego bistro

Stara kawiarnia na ulicy Amerykańskiej,
W samym środku miasta ze stali,
Ta stara kawiarnia ma cudowną atmosferę,
Cała pomalowana na czerwono, o zielonych okiennicach

Właściciel wygląda jak Brassens
Musisz zobaczyć, jak myje
Szklanki i przy tym śpiewa
Ma się wrażenie, że przychodzi się
Pogadać z kumplem,
Że jest się jego jedynym klientem,
A dla kobiety
Nie jest żadnym dramatem
Przyjść nawet po północy
Otyła kwiaciarka
Lub mechanik,
Ci, którzy tu są, są przyjaciółmi

Stara kawiarnia na ulicy Amerykańskiej,
W samym środku miasta ze stali,
Ta stara kawiarnia ma cudowną atmosferę,
Cała pomalowana na czerwono, o zielonych okiennicach,

Ze swoim kontuarem, który prawie się wali,
Dźwiękami wydawanymi przez kule
Grających w bilard
Nie ma tam żetonów,
Ale się zadłużysz
I zapłacisz później
Odlot na księżyc
Lub na Saturna
Pewnego dnia, żeby zabrać swoje dzieci na spacer,
Wyjdę bez smutku,
O ile zostawi mi się
Ten kącik, w którym moje serce jest szczęśliwe


Stara kawiarnia na ulicy Amerykańskiej,
W samym środku miasta ze stali,
Ta stara kawiarnia ma cudowną atmosferę,
Cała pomalowana na czerwono, o zielonych okiennicach