Mieczysław Fogg - Księżycowa serenada

Tajemniczą drogą, nikomu nie znaną
Wkradł się do pokoju księżyc zakochany
Wyjął szybę z okna jasną bladą smugą
I cichutko szukał, ostrożnie i długo

Aż odnalazł ręce, srebrno-białe dłonie
Jedwabiste włosy i usta, i skronie
I w pokoju został do samego rana
Tajemniczy księżyc, księżyc zakochany

I co noc się spieszył
Z drogi spychał chmury
Przelatywał rzeki, przeskakiwał góry
Co noc był jaśniejszy, bardziej pozłacany
Co noc był piękniejszy, księżyc zakochany

Tak mijały noce gwiaździste, majowe
Noce romantyczne, noce księżycowe
Ale raz nie trafił, nie mógł znaleźć domu
Dookoła błądził cicho po kryjomu

Szukał wciąż i wzdychał w żalu i rozterce
Gorąco płonęło księżycowe serce
Przygasł i posmutniał, i co noc był mniejszy
Tęskny i pobladły, księżyc najpięknieszy

Aż przyszła noc, noc czarna
Beznadziejna, długa
Z księżyca pozostała tylko złota smuga
Tak z tęsknoty zginął księżyc pozłacany
Księżyc tajemniczy, księżyc zakochany