Meshuggah - Soul Burn

Wewnętrzna percepcja uwięziona w klatce duszy
ludzki wrak pozostawiam płynną twarz
kim ja jestem, zamazane zmysły, kto jest moim umysłem
w tym życiu zaciemnionym
progresje wizualne nie dają mi spokoju
podprogowe połączenie sprzęgło ogrodzenie potrzeb
co jest w desperacji, co jest prawdziwe
bezbłędne zamieszanie

Otchłań pustki króluje moją prawdą
przed oczami przebłyski młodości
niuanse pamięci mijają gdzie jest moje życie
masa postrzępionych zdjęć
podstępne oszustwo uczucia zanikają
wygłodniałe lustra, chwalę sczerniały dzień
czym jestem wobec rzeczywistości, co jest dalej w kolejce

Na zawsze obracając się przez całe życie
niekończące się palenie duszy i umysłu
Krok po kroku jestem prowadzony przez przeszłość
by płonąć w strachu przed kłamstwami, jestem zagubiony rozkładając się
uścisk zapomnienia sprawia, że moja dusza płonie
płonie

Ten zbłąkany umysł zawładnął moją duszą
na zawsze przykuty do tego rozdzierającego zimna
Nigdy nie odróżnię prawdy od kłamstwa
niedowierzanie zakrywa moje oczy, gubię się, gniję
wieczny ból w tym paleniu duszy

Kawałki do mnie dziwnie opakowane przebranie
odbicie siebie w innym życiu

Widzę to niewyraźnie przed oczami
obrazy narysowane do cna obnażonymi kłamstwami
nie ma sensu żyć w tym bałaganie
stale dopóki nie znajdę odpoczynku
wróg wewnątrz duszy w płomieniach
zyskując puls rozmnażając się w środku
wzrost ciśnienia topi moją wiarę
gdy odsłaniam się w sobie
płonę