Mela Koteluk - Arytmetyka

Stoję przed tobą, a centymetr mierzy tyle, co kilometr.
Próbuję być sobą.
Próbuję zapamiętać to, że jesteś obok.

I dosięgam Cię, dosięgasz mnie,
każda niepewność prosto w przepaść rwie.
Dosięgam Cię, dosięgasz mnie.
Czy nadal jestem tym kimś, kogo chcesz?

To coś, co wzburzyło krew niech płynie dalej.
Niech to coś, co wzburzyło krew płynie w niepamięć.
I to coś, co wzburzyło krew niemal do wrzenia.
Niech to coś, co wzburzyło krew - niknie w oddali.

Stoję przed Tobą, a powietrze można raczej kroić nożem.
Na ranę - solą.
Czasami to wiersz, czasami arytmetyka.

I dosięgam Cię, dosięgasz mnie.
Nagle z dużej chmury mały deszcz.
Bezpiecznie, już bezpiecznie.
Coś, co wzburzyło krew popłynie dalej.

To coś, co wzburzyło krew popłynie dalej.
I to coś, co wzburzyło krew popłynie dalej.
I to coś, co wzburzyło krew niemal do wrzenia.
Niech to coś, co wzburzyło krew - niknie w oddali.

Odpłynie w dal.