Maximus - To już koniec

Pewnie posiadasz rodzinę i gotówki dostatek, masz kochającą mamę i kochającego tatę. Przelewasz to na papier, pomyśl, więc zatem o tych, którzy na klatę wzięli krzywy patent. Historia ta dotyka chłopaka astmatyka, serca twardego, jak tytan, pragnącego czytać… Pragnącego pisać, kochać, żyć pełnią życia i tylko tak niewiele na ostatnich niciach. Bliskich swych powitać, nie zapominać o nich, choć nagrobek euforii jest wyryty frazą ironii i nie pozwala schronić, nie pozwala płakać, ojca zabiła praca, matka odeszła z rąk raka. Młody wyłącznie płakał, nic nie rozumiał, pytał, odpowiedzi nie usłyszał, szeptała głucha cisza, barwę ilustrował pisak, na sercu cięta rysa… Umysł nurtem pytań, nie mógł już wytrwać. Łzy sączone, co dnia, pogardliwość potworna, nastolatek w depresji, pisze szarych doznań. W iluzji tych komnat powierza się Bogu, niebiańskiemu dobru, ból uśmierza opium. Stracił matkę, ojca, potem siostra, brat, siostra… Ciąży fatum doznań, trafił w ręce wujostwa, rzeczywistość najgorsza… Pijaństwo i orgia, psychika by wzrosła, płacz na grobie ojca. Próby by się dostać, żyletka niczym postać, blizny, wspomnienia, pigułki, łzy, cierpienia… Wewnętrzny ból, temat żyjąc w tych cierniach, wzrokiem z góry skazany w niskich drogeriach. Starał się już zebrać, lecz ciężko było, w ogóle uzyskać jakiś lek, w życiu wiele musiał znieść, wiele usłyszeć, odczuwać, znosić multum uwag, dziewczyna odeszła, gdy zabrakło mu ubrań. Siedział zimową porą, śmierć była mu obca, miał doczekać, gdy wiosna da mu pracę, by sprostać, by wyjść na prostą, lecz chłód przeszył szpik, zmarł z wyczerpania, zmarł… Z braku sił! Zamiast mu pomóc sam byś zaczął kpić, kiedy zmarłby chłopak, byś oceniać chciał ich, wziąłbyś go do bliskich, dałbyś mu ciepło i jeść, jednak zamiast pomóc czekałeś na śmierć…