Maryla Rodowicz - Kijanki

Wystroiły się kijanki
W sukieneczki z wodnej pianki.

Podziwiały je szczupaki:
„Proszę państwa, kto to taki?
Nie kijanki, lecz panienki,
Takie strojne ich sukienki!”.

„Nie bywało takich jeszcze” —
Zachwycone rzekły leszcze.
„Moda piękna i na czasie” —
Odezwały się karasie.

Tak pochlebne słysząc wzmianki,
Napuszyły się kijanki.

Rzekła jedna: „Szczupak zna się,
Również znają się karasie,
A na przykład głupie żaby
Za nic mają te powaby”.

Druga rzekła: „Moja miła,
Ja bym zaraz się zabiła,
Gdybym była taką żabą”.
„Nie mów! Nie mów! Robi mi się słabo,

Gdy pomyślę o tym tylko,
Już wolałabym być kilką,
Szprotką, flądrą w galarecie,
Ale żabą? Za nic w świecie”.

Tak ze sobą rozmawiały,
A tu dzień upłynął cały.

Chciały zacząć od początku,
Lecz coś było nie w porządku,
Bo spostrzegły nagle nocą,
Że nie mówią, lecz rechocą.

I ujrzały w brzasku ranka,
Że kijanka — nie kijanka,
Tylko żaba, co rada by
Iść czym prędzej między żaby.

[5x:]
Otóż macie prawdę mądrą:
Flądra zawsze będzie flądrą,
Szprotka szprotką, kilka kilką,
A kijanka — żabą tylko.