Marta Mirska - MDM

Wiesz, każdy z nas ma swą porę roku,
ty kochasz lato — nie dziwię się,
a ja od dzisiaj tak lubię jesień,
słotny, pochmurny dzień.

W pożółkłych liściach sto nowych domów
pnie się ku niebu wciąż wyżej.
Zapytaj wiatru, z sercem swym pomów,
gdzie szczęście jest najbliżej?

Na MDM już praca wre,
stukiem serc, warkotem maszyn
tam się budzi dzień.
Dzień w MDM ma nowy rytm,
cel jest wspólny, dłonie twarde,
przyszłość dni.

Przysłuchaj się melodii, śpiewa ją stal,
melodię tę jesienny wiatr niesie w dal,
to jest poezja nasza zaklęta w czyn,
my budujemy MDM.

Na MDM dzień kończy się,
noc przejmuje swoją wartę,
praca wre.

Po cóż jesienią myśleć o wiośnie?
Że liście lecą, tym nie martw się —
przejdź nową trasą, przypatrz się mostom,
a zaraz będzie ci lżej.

Pójdziesz w Aleje i w Marszałkowską,
tam cię zatrzyma huk maszyn,
nowa dzielnica rośnie beztrosko
dla nas, dla ludzi pracy.

Na MDM już praca wre,
stukiem serc, warkotem maszyn
tam się budzi dzień.
Dzień w MDM ma nowy rytm,
cel jest wspólny, dłonie twarde,
przyszłość dni.

Przysłuchaj się melodii, śpiewa ją stal,
melodię tę jesienny wiatr niesie w dal,
to jest poezja nasza zaklęta w czyn,
my budujemy MDM.

Na MDM dzień kończy się,
noc przejmuje swoją wartę,
praca wre.