Maria Lucia Heiberg Rosenberg - Lad Det Ske

Skrzący się śnieg pokrył góry dzisiejszej nocy. Żadne ślady nie wskazują drogi.
Całe, osamotnione królestwo i jego królowa, którą jestem ja.
Płaczący wiatr odzwierciedliła burzę w moim wnętrzu.
Straciłam wszystko na rzecz złej magii.
Nie dopuszczaj nikogo, nie pozwalaj nikomu dostrzec.
Utrzymuj fasadę, do tego jesteś zobowiązana.
Zamknij się na co dzień. spuść na to pokrywę.
Teraz im pokażę...

Pozwól temu się dziać.
Pozwól im zobaczyć.
Pokażę im dokładnie kim jestem.
Pozwól temu się dziać.
Pozwól im zobaczyć.
Już nigdy nie będę się kryć.
Już nigdy nie będę ich słuchać.
Tak, zanosi się na burzę, lecz
lodowate góry to mój jedyny, prawdziwy dom.

Kiedy jesteś od wszystkiego trochę oddalona,
wszystko wydaje się takie małe.
Moje życie w okowach strachu jest skończone,
muszą to zrozumieć.
To będzie moje wielkie przełamanie się.
Dam temu wszystko co mam, idąc poza szeregiem.
Mówię "do widzenia" tyrani obowiązków.
Jestem wolna!

Pozwól temu się dziać.
Pozwól im zobaczyć
te moce, które posiadam.
Pozwól temu się dziać.
To koniec
udawania i gorzkich łez.
Kiedy stanę się tą, którą jestem,
wtedy burza wyrwie się na wolność.

Poruszam ziemię i niebo, nie wysilając się.
lodowe kwiaty rozkwitają i gromadzą się w zamkniętym kręgu.
I tak jak lód, myśl jawi się tak czysta.
Nie mogę już nigdy wrócić do domu,
do widzenia wszystkiemu, co było.

Pozwól temu się dziać.
Pozwól im zobaczyć.
Teraz rękawiczki zostały zdjęte.
To, co zobaczysz, to śnieg i lód.
Jestem gotowa na całkowicie nowy dzień.
Niespodziewanie, światło się przebija.
Śniegowa burza nadchodzi, lecz
lodowate góry to mój jedyny, prawdziwy dom.