Marcin Spenner - Poczekaj

Gdy słońce chce schować się,
zgania rzędy chmur jak tłum.
Gdy morze poczuje gniew,
bije pięścią fal o brzeg.

Jak wytłumaczyć, że widać gwiazdy, których nie ma?
A patrząc do góry, jest tylko nieskończoność nieba?

Poczekaj, minutę lub dwie,
a stanie się cud.
Przed siebie popatrz i znów
poczuj ten głód.

Gdy ptaki formują klucz
mając ciepły kraj za cel.
Gdy wszystko, co zabił mróz
jak z koszmaru budzi się.

Jak wytłumaczyć, że Ziemia kręci się bez celu?
Że nie ma drugiego identycznego płatka śniegu?

Poczekaj, minutę lub dwie,
a stanie się cud.
Przed siebie popatrz i znów
poczuj ten głód.

Nieważne jak bardzo jest źle,
brakuje Ci tchu.
Poczekaj, minutę lub dwie,
a stanie się cud.

Na przystankach miast,
na podwórkach stałych lamp,
cichy szelest drzew
umyka ciągle nam.

Nie widzimy, nie słyszymy,
nie czujemy, nie rozumiemy.
Nie patrzymy, nie słuchamy,
nie szukamy, nie znajdujemy.

Poczekaj, minutę lub dwie,
a stanie się cud.
Przed siebie popatrz i znów
poczuj ten głód.