Liza Minnelli - And I in My Chair

Och, Geddy, nie mogę… Posłuchaj, ja… Masz zupełną, masz rację…
Naprawdę się cieszę, że przyjechaliśmy, to piękne przyjęcie.
A twój dom wygląda fantastycznie!
Cześć, jestem Janet, a to mój mąż Bill.
Och… Nie, nic! Po prostu nie wiedziałam, że oboje się znacie.
Christine… Cristina.
Nie, nie, nie, śmiało, kochanie, posiedzę tutaj przez…

Ona, spokojnie wpatrująca się,
świadoma mojej obecności,
on, prawie niedbający
o to, ile widzę.
Ona, lekko żartująca,
trochę zbyt wyrafinowanie,
on, zajęty paleniem
pod każdym względem.

A ja na moim krześle
siedzę, oglądając grę,
i, och, ale to takie znajome.
Tak, ja na moim krześle
wiem, że powinnam uciec,
ale nie, myślę, że zostanę.

Ona, słabo wzdychająca:
„Potrzebuję trochę powietrza”,
on uważa, że można wyjść
na pobliski taras.
Ona wodzi palcem
po jego policzku,
on nie przerywa,
zbyt bezwolny, żeby mówić.

A ja na moim krześle
siedzę, oglądając grę,
i, och, ale to takie znajome.
Tak, ja na moim krześle
chcę wybiec przez drzwi,
ale nie, popatrzę jeszcze trochę.

Ona, pełna smutku,
jest jej czegoś brak,
on mówi: „Dlaczego
nie spotkamy się jutro?”.
Ona mówi o rozstaniu:
„No wiesz, twoja żona?”,
on odpowiada: „Zaczynam
zupełnie nowe życie”.

Tak, ja na moim krześle
pozostaję obrazem spokoju:
„Tak, poproszę jeszcze jedną brandy!”.

Och, jesteś gotowy do wyjścia, kochanie?
Nic… Nie, strasznie mnie tylko boli głowa…
To była wspaniała impreza, czyż nie? Czyż nie? Czyż nie?