Light this city - Sand and snow

„Piach i śnieg”

W wymarłych miastach, jakie tylko pozostały, widzę nasze resztki, które, z braku światła, nigdy nie wyblakną.
Ulice, którymi chodziliśmy ramię w ramię, pamiętają nasze ślady na piachu i śniegu.
To, co sobie opowiadaliśmy, kawałek po kawałku, teraz wraca, by odwiedzić dawne miejsca.
Przestałam szukać brakującego zakończenia.
Suchy wiatr nie unosi już nad opuszczonymi ulicami podartych stronic, trzepoczących na słupach telefonicznych, czekających na odczytanie.
Nawet jeśli powrócę po śmierci sama na te ulice, zaduszę się popiołem po długo spalanych papierowych marzeniach.
Kiedy mówię, unieśmiertelniam cię, nie tylko w słowach, lecz także w realiach moich snów.
Zeszłej nocy śniło mi się, że idziesz za mną.
Zawsze odczuwam twoją bliskość (czasem jesteś o dzień do przodu, czasem o dwa do tyłu), kiedy poluję na tego rodzaju noc, różną od kolejnej.
Nadal słyszę w strumieniach powietrza pozostawiony przez ciebie głos, który dopiero teraz odnajduję.
Mówiłam ci, żebyś nigdy nie próbował mnie szukać,
lecz jak mam przekonać do tego moje wspomnienia?
Przychodzą i odchodzą, kiedy chcą.
I nawet po napisaniu tysiąca piosenek
nikt się nie dowie, co mi zrobiłeś.
Usłyszą tylko echo albo zobaczą delikatną skórę zrzuconą z przeobrażającego się ciała, albo zagubione widma uczucia niezdolne do przerwania wędrówki, czy szkielet pasożyta, który pozostawił po sobie bliznę, zanim został oddzielony od żywiciela.
Nie jesteśmy przywiązani do siebie linami, lecz przeplatanie się naszych żyć jest nieuniknione.
Twa miłość była szkłem wyszlifowanym jak diament, ale odkryłam prawdziwszy skarb.
Okazuję litość twojej chciwości, bo nigdy nie odzyskasz bogactw, które straciłeś wraz ze mną.
Co ci uczyniłam, żeby na to zasłużyć?
A nawet jeśli unieśmiertelniam cię w słowach, wiem, że nie jesteś tego wart.