Light this city - Exile

„Wygana“

Wpatrując się w wypolerowane metalowe płytki,
przedstawiasz obraz człowieka pragnącego wejrzeć w swoją duszę.
Lecz pazury to wciąż pazury, nieważne, czy naostrzone, pomalowane czy przypiłowane.
Po godzinach zmierzania przez śnieg prosto do ciebie,
przybyłam jako wygnana niegodna by walczyć z Waszą Wysokością;
uzbrojona, nie w humorze i gotowa odebrać ci życie.
Więźniarka, którą przybyłam odbić, siedzi i ze łzami w oczach czeka na walkę.

Któż by wiedział, że język trzymany za zębami może wyrządzić tyle krzywd?
Tańcząc do muzyki, której nie było,
mamrocząc o chwilach, których nie spędziliśmy razem,
poruszasz skrzywioną szczęką,
lecz utraciłeś cały dźwięk.
Ile czasu zostało, zanim stracisz oddech?

Gdy inni spoglądają w twój wypolerowany wzrok,
(tak szklisty jak u lalki, którą trzymasz jako symbol duszy),
napotykają twarz zwierza zachowującego się jak człowiek.
W zamieszaniu przebrałeś ich we wstęgi i wyperfumowałeś,
lecz odór przesiąka nadal.
Chciałabym zawołać: „Kraju mój, nie tak mieliśmy żyć!”
Umartwiając się, z każdym ciosem opadam z sił.
„Wstawaj!” – Słyszę błagalny głos wiernego widza.
Nie obrażę się, jeśli odwróci wzrok
gdy zacznę krwawić.

Któż to wiedział, że język trzymany za zębami może wyrządzić tyle krzywd?
Tańcząc do muzyki, której nie było,
mamrocząc o chwilach, których nie spędziliśmy razem,
poruszasz skrzywioną szczęką,
lecz utraciłeś cały dźwięk.
Ile czasu zostało, zanim stracisz oddech?

Jeden skok, jeden cios, i metal z trzaskiem odpada z twojej twarzy.
Gadatliwa szczęka wypada ze stawów,
a twój nieszczery język zwisa z szyi.
Zagłębiam się między żebra i chwytam parujące, oślizłe serce;
Przelatuje ono przez gardło i znów jestem królem.
„Zburzyć te jaskrawe mury i wypuścić więźniów!
Wyrzucić jarmarczne kamyki do morza!
Rozerwać lalki na strzępy, obnażyć pazury!
Miano już nigdy nie ujrzeć naszych dusz.”