Leonard Pietraszak - Czy pani Marta jest grzechu warta

Jak ktoś już jest idiota,
to próżna robota —
kobieta go omota,
omota, omota.

Stracony duch i ciało,
i ciało, i ciało —
sam nie wiem, jak się stało, lecz
mnie męczy jedna rzecz:

Czy pani Marta
jest grzechu warta?
Ta myśl uparta
zabija mnie.
Bo dla mnie Marta —
zakryta karta:
być może warta,
być może nie.

To niby nic,
a zawsze pewna praca.
Czy to z Martą się opłaca?
To rzecz otwarta,
bo gdyby Marta
nie była warta,
byłoby źle.

To strasznie mnie natęża,
natęża, natęża —
spytałem wprost jej męża,
jej męża, jej męża.

Jej mąż jest ze mną blisko,
porządne chłopisko,
on zwykle mówi wszystko nam,
niech teraz powie sam:

Czy pani Marta
jest grzechu warta?
Ta myśl uparta
zabija mnie.
Bo dla mnie Marta —
zakryta karta:
być może warta,
być może nie.

To niby nic,
a zawsze pewna praca.
Czy to z Martą się opłaca?
To rzecz otwarta,
bo gdyby Marta
nie była warta,
byłoby źle.

Mąż, kiedy oprzytomniał,
przytomniał i przytomniał,
powiedział, że zapomniał,
zapomniał, zapomniał.

Udzielił jednak rady,
by posłać na zwiady
takiego, co by zbadał sam
i zreferował nam:

Czy pani Marta
jest grzechu warta?
Ta myśl uparta
zabija mnie.
Bo dla mnie Marta —
zakryta karta:
być może warta,
być może nie.

To niby nic,
a zawsze pewna praca.
Czy to z Martą się opłaca?
To rzecz otwarta,
bo gdyby Marta
nie była warta,
byłoby źle.