Le Sserafim - Born Fire

Jedna z płomieni się narodziła
Płomień pochłonął ciszę, rozdzielając ciemność.
Ogień gonił za niedosięgłym przebłyskiem słońca, stając się większym.

Przez pęknięcie wlewał się hałas,
Oślepiający blask zapalał oczy.
Zafascynowany pięknym migotaniem,
Wierzył, że jedynie wzrastając większym może uzasadnić swoje istnienie.
Na końcu pożarł sam siebie i obrócił się w popiół.
Paradoksalne istnienie,
Znikający punkt błękitnego światła w skończonym czasie.

Jeden z płomieni stał się popiołem,
Wszystko cofało się w ciszy.
Niezmienna czasoprzestrzeń, gdzie moment spotyka się z wiecznością.
Imię rozbrzmiewające z najniższych głębin,
Znak istnienia wyryty na duszy.
Ogień budzi się na nowo z popiołów.

Zarzewie, z jego trwałym ciepłem, topi gruboziarniste materiały do przezroczystości.
Oświetliło zagubione oczy w zakamarku ciemności,
Otuliło zamarznięte stopy dziecka błądzącego po zimowym lesie.
Dziecko wydobyło mały oddech,
I tak oddech rozpalił płomień.
*Zarazek ognia, odżywiony gorącym oddechem, znowu się rozniecił.*
W końcu ponownie rodzi się płomień.