Krzysztof Krawczyk - Czy to jest kraj dla starych ludzi

Po ulicy, mojego miasteczka
Idę drogą tak dobrze mi znaną
A latarnie kłaniają się nisko
I prowadzą mnie pod życia bramą

Gdzieś w oddali przechodnie nie znani
Pogrążeni w swej niemej zadumie
Czy się jeszcze coś w życiu ich zmieni
I czy ktoś ich tu wreszcie zrozumie?

Czy to jest kraj, dla starych ludzi?
Co ich porywa, co ich nie nudzi?
Co daje sięgać, po nowe marzenia?
I patrząc w przeszłość szanuje wspomnienia?

Czy to jest kraj, dla starych ludzi?
Co ich usypia, i co ich budzi?
Co ich uwiera, w codziennym trudzie?
Chociaż ten kraj, to przecież ludzie...

Gdy zwątpienie w mym kraju nad Wisłą
Mnie dopada, jak zła melancholia
I najchętniej bym rzucił to wszystko
By popłynąć gdzie nie warto być młodym

Nie ma jednak tak cudnej krainy
W końcu młodość, to nie kwestia wieku
I gdy wzrokiem wciąż gonisz dziewczyny
Licz na siebie dojrzały człowieku!

Czy to jest kraj, dla starych ludzi?
Co ich porywa, co ich nie nudzi?
Co daje sięgać, po nowe marzenia?
I patrząc w przeszłość szanuje wspomnienia?

Czy to jest kraj, dla starych ludzi?
Co ich usypia, i co ich budzi? (o nie)
To nie jest kraj, dla starych ludzi
Więc bądźmy młodzi !
Więc bądźmy młodzi !
Więc bądźmy młodzi jak najdłużej....

Czy to jest kraj, dla starych ludzi?
Co ich porywa, co ich nie nudzi?
Co daje sięgać, po nowe marzenia?
I patrząc w przeszłość szanuje wspomnienia?

Czy to jest kraj, dla starych ludzi?
Co ich usypia, i co ich budzi? (o nie)
To nie jest kraj, dla starych ludzi
Więc bądźmy młodzi !
Więc bądźmy młodzi !
Więc bądźmy młodzi jak najdłużej....