Krvavy - Sroczycowe Oko

Jesteśmy jak te sroki w szarudze
przestrzeni
Z pozoru skąpani w czerni i bieli
Karmieni ciekawością, z
ciekawości
Zrodzeni, w połowie piekielni,
anieli...
Na pozór dwubarwni, na
pierwszy rzut oczu
Jak w kalce dobrani w siwym
przeźroczu
Mienimy się w świetle feerią
niuansów
'Czarni' jak noc w gwiazd lichym
tańcu
'Biali' jak śnieg na skalnych
wierchach
Oszramieni popielą co zerka
zza perci granatu, błękitów
całunu
Zieleni nadziei przygasłej do bólu
Jak wszystkie przysięgi złożone
światu
O egzystencji, nicości zaświatów
Jesteśmy jak sroki w szarudze
przestrzeni
Dla wielu czarnobiali
i choć głośni
to niemi...
Gdy w oczy popatrzysz one są
światłem
Światłem są ciała, umysł zaś
wiatrem
Co lata kluczem, a czasem
samotnie
Przysiądzie na sośnie- bezgłośnie
Tylko czy chcemy być w świetle
skąpani
Nie służy przedwiośnie, jaśnieje
czasami
Za mocno, jak upiory jutrzenki
A może lepiej uchować swe
wdzięki
Poczekać na śniegi, by skryć się i
spokój
Od ludzi, od diabłów i bogów
A może lepiej ukryć się w czerni
Być infamisem na dnie tej
Piekielni
Ze skrzydeł piórami rwanymi na
strzępy
Bez dzioba żółcieni, bezbronny,
niepełny
Czy człowiek czy sroczyc, oko
wyjaśni
Oko jest światłem, światłem twej
jaźni...