Kły - Burza (My rozgwiazdy)

Burza! My Rozgwiazdy!
Nadwołkowyjskiej nocy liczba pojedyńcza!
Krajobraz jako oko
Trójząb!
Gwiezdny wiatr
Zakorzenienie

Burza!

Na moim od­wro­cie
omo­kły gniot:
las w de­chę płasz­czo­ny.

Ama­rant zbo­ża

mor­der­czy
ści­gał mi serc mo­ich dwo­je.

A dom?... Gdzież...
było lwio.
Po­nad­to lwia­ło.

Wy­ry­wa­łem so­bie grzy­wy
ani­li­no­we
i jak de­ski do pra­so­wa­nia
z ko­rze­nia­mi
żeby się nie stra­szyć
a bie­gnąc
do­cze­ki­wa­łem bi­tej kul­mi­na­cji

To nie tylko
zgubione włosy.

Opuszczone miejsce
często boli.

Mnożymy się
ucięci
tęsknotami.

- -

Jesteśmy rozgwiazdami.

- -

Nie odgrodzeni od niczego.
Rozgubieni.

Jesteśmy rozgwiazdami.
Jesteśmy rozgwiazdami.

Jesteśmy rozgwiazdami.
Rozgwiazdami.
Rozgwiazdami
Rozgubieni.

za­strze­li­łem się ja i wieś
w jed­no:
huk mły­na
drew­nia­na lwi­ca (?)
a - jesz­cze nie to

Do­pie­ro ulga
lwia

szpa­ra re­mi­zy stra­żac­kiej:
pio­ru­nu­ją­cą mi­nią
sie­kie­ry, trój­zę­by
w bu­kiet - grzy­wę
bu­rza
lwia róża!