Kazimiera Utrata - Małgorzata i lustra

Razu pewnego piękna Małgorzata
męża zgładziła, strzeliwszy z bata.
Lustro, co scenę ową widziało,
zrazu zupełnie nie reagowało.

Ale w sądzie, dziwne rzeczy,
Małgorzacie nikt nie przeczy,
ta zaś kwęka, jęczy, biada,
o dukata się zakłada:

Że to on, nie ona winna,
sprzeczka była, lecz dziecinna,
a nieboszczyk, straszny cham,
z bata się zastrzelił sam.

Lustro, co zbrodnię znało Małgorzaty,
pomne niedawnej bolesnej straty,
luster znajomych zwołało wiele,
biegnie do sądu na tych luster czele.

A tam w sądzie, co za heca,
tyle luster przy stu świecach:
to maluśkie i to z ramą —
każde zbrodni moc widziało.

Pysznie znają lustra ścienne
zbrodnie królów i codzienne.
Wrzeszczą lustra, z bratem brat:
„Niech Małgośkę bierze kat!”.

Pan prokurator słucha z ważną miną,
drży Małgorzata, humor jej minął.
Lustra się cieszą, kat groźnie sapie,
szeleści głośno pod piórami papier.

Lecz, co za dziwy, wyrok się nie zmienia,
pan prokurator jakby skamieniał.
W kącie siedziało pełne skupienia
jego lusterko od golenia.

Gwałtu, rety, co się dzieje?
Małgorzata znów się śmieje!
Za to lustrom wytoczyli
wielki proces w jednej chwili:

Tym zielonym, zwierciadlanym,
i tym z tyłu, malowanym —
wielki proces, skarz mnie Bóg —
za brzęczenie i za stuk.

Pan prokurator na sali
wygłosił akt oskarżenia,
przysięgli lustra skazali
na karę wiecznego milczenia.