Kapela Czerniakowska - Ballada o włamywaczu

Wstąpił włamywacz na duże jasne
I płacąc w kasie dwa złote,
Spojrzał na dzienny utarg w tem barze
I rzekł: „Mam niezłę robotę!”.

Smaruje szaber, fomkę i raka,
I rajster cały klawiszy –
Przed tym meterem pęknie dziś paka,
Brzęknie mamona wśród ciszy.

Bezksiężycowa jak ciemne piwo
Noc pogrążyła w sen stróża,
Więc nasz fachowiec wstąpił do baru
Przez lufcik i od podwórza.

Wtem przez otwory swej czarnej maski
W światełku ślepej latarki
Ujrzał przed sobą wprost oko w oko
Na półce pół litra starki.

Wstrząśnięty nagłem takiem widokiem
Rzekł: „Nie ma po co się spieszyć!
Kasa już moja, pieniądze moje,
Więc wpierw obleję sukcesik!”.

Łomem podważył w butelce korek
I łyknął niemałą krzynę,
A chcąc coś nie coś przekąsić, rozpruł
Rakiem pudełko sardynek.

Sardynki byli eksztra francuskie,
Starka najwyższej jakości,
Więc nic dziwnego, że w tych warunkach
Nie musiał sam siebie prosić.

Po starce koniak, do niego kawior,
Więc rzekł: „To prawie bankiecik!
A skoro bankiet, musi być światło” –
I żyrandole zaświecił.

Potem wytrychem włączył adapter
I zagrał „Złoty pierścionek”,
I do białego bawił się rana,
Aż wszedł do baru personel.

Nie trzeba mówić, co się tam działo –
Rzecz się do tego sprowadza,
Że jeszcze jeden doszedł nam przykład,
Jak wódka w pracy przeszkadza!