Kagamine Len - Yanderenka

Niebo jest szare i wygląda podejrzanie.
Jest jak moje serce, jest identyczne.
Czy ta pojedyncza kropelka, która właśnie spadła,
należy do nieba czy do mnie? Nie wiem i niech tak pozostanie.
(...Nie chcę wiedzieć)

Stoję sam bez parasola, zupełnie przemoczony.
Rozlegający się zewsząd dźwięk padającego deszczu
wymazuje moje istnienie.

Stop, stop, szybko, niech ktoś zatrzyma to.
Jeśli pójdzie tak dalej, to rozpadnę się.
Płaczę, płaczę, a następnie moje łzy schną.
A pomimo to moje ciało nadal jest mokre... Zimno.

Jutro także na pewno z uśmiechem powiesz do mnie "dzień dobry";
powiesz to, nie będąc świadoma moich uczuć.
Jest to nic więcej jak "powitanie".
Rani ono moje serce tak mocno, że można by je nazwać "zabójczą bronią".

(...Wiesz?)

Twój wzrok jest skierowany w jego stronę, a nie w moją.
Czemu ten twój uśmiech, który zawsze tak kochałem,
zdaje mi się teraz odpychający?

Stop, stop, niech ktoś zatrzyma moje serce.
Jeśli pójdzie tak dalej, to w końcu zniknę.
Boli, boli, moja pierś boli.
To takie dziwne, kocham cię na zabój... To straszne.

Prędko, uwolnij mnie. Chcę poczuć ulgę.
W moim mózgu rozlega się czyjś głos:
"W takim razie zniszcz wszystko."

Stop, stop, niech ktoś zatrzyma te uderzenia w mojej piersi
- moje prędko poruszające się serce.
Zatrzymaj je, zatrzymaj je szybko, zatrzymaj je.
Usuń mnie własnymi rękoma... Proszę cię.

Ustał, ustał, dźwięk ustał.
Moja sylwetka, odbijająca się w twoich oczach, jest zbyt przerażająca.
Dlaczego? Dlaczego? To nie może być prawda.
Wszystko przed moimi oczyma zabarwione jest czerwienią. Oszaleję... Ratunku!

______________________________________________
Autorem tłumaczenia jest Piniakorin.

Zapraszam na jej bloga:
http://voca-latte.blogspot.com/