Kabaret Olgi Lipińskiej - Moczmy nogi

Kiedy czytasz E. Wallace’a
o sekretach Scotland Yard,
o tych duchach, o safesach,
trupach w chlebie, szmuglu kart,
gdy napotkasz opis przykry —
włosy dęba, ciurkiem pot,
bo wciąż nie wiesz, kto to wykrył,
że ten kot to nie jest kot —

Wtedy… nogi. Wymocz nogi.
Chlup, chlup, chlup — i nie ma trwogi.
Wymocz nogi, własne nogi,
mój ubogi bracie drogi.

Kiedy rozpacz cię ogarnie
przy obiedzie z pięciu łez,
kiedy włazisz na latarnię,
myśląc, że tam lepiej jest,
gdy nie możesz siedzieć w kinie
przy dziewczynie w wianku z róż,
wtedy w szarej weź godzinie
choć tę słodycz sobie stwórz:

Wymocz nogi, własne nogi,
mój ubogi bracie drogi.
Wtedy… nogi. Wymocz nogi.
Chlup, chlup, chlup — i nie ma trwogi.

Gdy przypadkiem na wojence
utną tobie nogi dwie,
wtedy możesz moczyć ręce —
czemu nie? dlaczego nie?
Ja rozumiem, że to mało:
same ręce, chères mesdames.
Mnie to też zdenerwowało,
lecz na nerwy sposób mam:

Moczmy nogi! Moczmy nogi!
Polsko moja, moczmy nogi!
Moczmy nogi! Moczmy nogi!
Polsko moja, moczymy…