Kabaret Dudek - Nie wytrzymuję

Postarajcie się zrozumieć, co tu powiem,
choć na chwilę wejdźcie w moją sytuację,
jestem sobie - tak z pozoru - zwykły człowiek,
a mam ciągle sam ze sobą komplikacje...

Nie wytrzymuję,
co krok mnie coś rozśmiesza,
kaszleć próbuję
i warg zagryzam miąższ,
głupio się czuję,
czerwienię się i mieszam,
nie wytrzymuję,
bo coś mnie śmieszy, śmieszy, śmieszy wciąż.
(Jeszcze mi w dodatku warga pękła...)
Raz panienka, niezepsuta i przyjemna,
o cokolwiek wybujałej wyobraźni,
wyszeptała do mnie: "Miły, złącz się ze mną,
bo podobno dwojgu ludziom zawsze raźniej".

Nie wytrzymałem,
obśmiałem się jak norka,
nie wytrzymałem,
w nerwowy wpadłem szok,
nie wytrzymałem,
jak pensjonariusz w Tworkach
się zachowałem
i tak przez cały, cały, cały rok!

Dnia pewnego, najzwyczajniej całkiem w świecie,
ktoś, z kim zawsze się liczyłem - oraz liczę -
proponował mi w zacisznym gabinecie
przyczółkowe stanowisko kierownicze.

Nie wytrzymałem,
jak można mnie tak śmieszyć,
nie wytrzymałem,
no, aż mnie zgięło wpół,
śmiechem parskałem,
przedmówca mój się speszył,
nic nie rozumiał,
lecz o co chodzi, prawdopodobnie czuł.

Kiedy z tych nerwowych się otrząsam stanów,
obserwuję bardzo pilnie całą salę
i dostrzegam zawsze kilka pań i panów,
co by może nawet bardzo chcieli, ale...

Wciąż wytrzymują,
wciąż tłumią w oczach błyski,
przykładu ze mnie
nigdy nie myślą brać,
bo wciąż trenują,
nieomal od kołyski,
ciągle trenują,
jak cicho, cicho, cicho trzeba się śmiać!
(Zazdroszczę im bardzo, ja nie potrafię...)