Kælan Mikla - Ástarljóð

Hvernig gátu hunangsgylltar hlíðarnar
og bjargvættar bláminn í björgunum
skyndilega skotist á brott.
Skelfingar skugginn er kuldalegur,
vorið var vonbrigði
og sumarið þrældómur vetrarins.

Ég er volandi vændiskona,
veggja sem hindra mína
gleði og glæstu framtíðar drauma.
Ég man þegar ég speglaðist
í gullslegnu vatni
og sá sjálfa mig brosa.

Svanurinn sem kenndi mér
forðum að fljúga
er nú farinn, floginn á brott.
Og ég sit hérna eftir,
alveg vængjalaus
og velti því fyrir mér
hvort ég fái nokkurn tíma aftur að fljúga.

Ég festi mig við arfa í garðinum.
Hjartað mitt er að springa.
Skelfingar skjálfti í líkama mínum
ríkir og reiðin er óflýjandi.

Líkami minn er ólgusjór
og ég vona að þið drukknið öll með mér
Hjartsláttur minn er óreglu öldugangur
og lungun mín fyllast af vatni.

Ég vona að þú farir til helvítis, ástin mín,
svo ég fái kannski að hitta þig aftur.