Janusz Laskowski - Pani Warszawa po czterdziestce

Jadę do ciebie, liczę lata, moja miła
Tak, balzakowskim zwał się kiedyś taki wiek
Lecz ja cię kocham tak jak wtedy, kiedy byłaś
Jeszcze tak młoda jak wiosenny pierwszy dzień

Zbyt rzadko jestem razem z tobą, czasu wina
Kradniemy chwile na te nasze rendez-vous
Lecz ta rozłąka serca mego nie zmieniła
Skoro tak chętnie wracam zawsze tu, właśnie tu

O-o-o, o... o-o-o

Życie zaczyna się, Warszawo, po czterdziestce
I ty masz właśnie, moja pani, tyle lat
A przecież ciągle masz urodę nastolatki
I o tym fakcie już przed wojną wiedział świat
O moja Warszawo!

Kiedy Krakowskim idziesz zwiewna, uśmiechnięta
To mistrz Kopernik ręką daje ciepły znak
Sam książę Pepi schodzi z konia i przyklęka
Bo piękne damy trzeba witać właśnie tak
O moja Warszawo! (x2)

Włóż okulary - mówisz do mnie – popatrz z bliska
Mijanie czasu pozostawia zawsze ślad
To tylko ekran w Tele-Echu tak odmienia
Że miast przybywać, to ubywa ludziom lat

O... o-o-o

Już tyle razy byłaś młoda, taka młoda
Jak świt w Łazienkach, który budzi pierwsze bzy
Uczynię wszystko, aby czasu bystra woda
Niosła ci spokój, jasne niebo, dobre sny

O... o-o-o

Życie zaczyna się, Warszawo, po czterdziestce
I ty masz właśnie, moja pani, tyle lat
A przecież ciągle masz urodę nastolatki
I o tym fakcie już przed wojną wiedział świat
O moja Warszawo!

Kiedy Krakowskim idziesz zwiewna, uśmiechnięta
To mistrz Kopernik ręką daje ciepły znak
Sam książę Pepi schodzi z konia i przyklęka
Bo piękne damy trzeba witać właśnie tak
O moja Warszawo! (x6)