Jan Pietrzak - Romans 'Irena'

Do niewoli mnie wzięła twych słów kantylena
I czerwone twe włosy jak fez
Pokochałem subtelne twe imię - Irena
I ślad ciepłych twych łez, twoich łez

Pokochałem tę dumę, tę polskość twej ręki
I tę królów błękitną krew
I tę bladość twych lic, do zachwytu, do męki
Zasłuchanych w serdeczny mój śpiew

I wciąż blednąć, i cierpieć w tęsknocie i smutku
Serce w dłoni zacisnąć jak głaz
I wszystkiego się wyrzec, i odejść cichutko
I uśmiechać się jeszcze raz wraz

Ach, czyż można zapomnieć wdzięk ramion dziecinnych
Zapłakane twe usta, co drżą
Akcent polskich słów, wyszukanych i płynnych
Skłon zmęczonych twych rzęs, które mrą

I te brwi skrzydlate, tę skroń Beatrycze
I tę wiosnę, co uśmiech twój śle?
Ach, jak trudno jest kochać w tym świecie obliczeń
Jak źle kochać bez końca, jak źle

Już nie mogę, już nie chcę żyć w tej poniewierce
I witając czar jarzma i pęd
Ja ze sceny jak piłkę ci rzucam me serce:
Nu, łowitie, princessa Irène!