Jan Danek - Piosenka francuskiego żołnierza

Na ramię broń, już bęben gra, więc idź,
że serce ma dwadzieścia lat – to nic.
Dowódca cię tu strzeże, Anioł Stróż,
więc naprzód marsz, żołnierzu, no i już.

Gdy żołnierz ruszyć ma na front, to wie:
w plecaku ma buławę swą na dnie.
A jeśli wróci, niesie chwat zza mórz
bieliznę brudną, parę łat i już.

Tak iść, żeby spotkać śmierć,
na wojenkę, na wojenkę,
to dla zakochanych gra
najśmieszniejsza z głupich gier.

Bo tak
zwykle bywa, że
w pierwszy lepszy dzień
trzeba rozstać się.

Co rok
w ten słoneczny czas
słońce żegna was,
wasz taneczny krok.

A tam zmieni się twój los,
bo wojenka, bo wojenka
drwi wciąż z zakochanych serc,
kocha tylko werbla głos.

Gdy żołnierz szedł na wojnę gdzieś, to wnet
żegnały go i łzy, i pieśń, i szedł.
A jeśli wrócił z wojny zdrów, to cóż:
uśmiechnął może się bez słów i już. (x3)