Jadwiga Prolińska - Trzy listy

Już było bardzo późno
Mój Boże, co z tego?
Po prostu nie spostrzegła
Że przecież biegł czas
Siedziała i myślała
Myślała, jak napisać do niego
I że pisze ostatni już raz...

Bądź zdrów, wszystko wiem
Nie zobaczysz mnie więcej
Jeśli ci ze mną źle
Ten list potem spal
Niech nie wpadnie w jej ręce
Spal i zapomnij mnie

Tylko powiedz, dlaczego
Za tyle, tyle dni?
Tylko powiedz, jak mogłeś
Jak mogłeś, właśnie ty?
Bądź zdrów, jedno wiedz
Nienawidzę goręcej
Niż wpierw kochałam cię

A potem list przejrzała
Uważnie, powoli
Przejrzała i podarła
Mój Boże, nie, nie
Tak przecież być nie może
Niech nie wie, że aż tak ją to boli
Że jej będzie bez niego tak źle...

Bądź zdrów, wszystko wiem
Jestem bardzo szczęśliwa
Sama już chciałam iść
No cóż, zwykła rzecz
Mam cię dość, a więc zrywam
Ty też tak zrobiłbyś

I nie będę tęskniła
No skąd, na pewno nie
Nawet gdybyś mnie szukał
Na próżno nie trudź się
Bądź zdrów, jedno wiedz
Nie chcę dłużej ukrywać
Że nie kochałam cię

Mój Boże, "nie kochałam"...
A jeśli uwierzy?
Wyrzuci z serca nawet
Wspomnienia tych dni
Nie, nie, tak być nie może
Niech do niej chociaż przeszłość należy
A więc inaczej, spod serca, przez łzy...

Bądź zdrów, wszystko wiem
Nie dręcz się nadaremno
Widać tak musi być
Że ja? Hm, to nic...
Nie chcę, żebyś przeze mnie...
Jeśli chcesz iść, to idź

Tylko słuchaj, pamiętaj
Na deszcz ten szalik noś
No i nie pal za dużo
Dwadzieścia sztuk to dość
Bądź zdrów, nie znam jej
Może lepiej ode mnie
Potrafi kochać cię