Jack Frost - Lady In Black

Zjawiła się pewnego ranka,
Niedzielnego samotnego poranka.
Jej długie włosy powiewały
Na mroźnym wietrze.
Nie wiem jak mnie znalazła,
Albowiem kroczyłem w ciemnościach,
Gruzy leżały wokół mnie
Po walce, której wygrać nie mogłem.

Spytała mnie o imię me, a potem wroga mego.
Odrzekłem, że jest w niektórych ludziach chęć
By walczyć i zabijać własnych braci
Bez względu na miłość czy Boga.
I błagałem ją: konnicę mi daj,
Bym stratować mógł mych wrogów,
Tak niepohamowana była moja chęć
By pochłonąć tak zmarnowane życie.

Lecz ona nie myślała o walce,
Która zamienia ludzi w bestie,
Którą łatwo się zaczyna,
A jednak niemożliwa jest do skończenia.
Ona jest matką wszystkich ludzi,
Toteż doradziła mi tak mądrze, że
Bałem się iść znowu sam
I poprosiłem ją by została.

O, pani, podaj mi swą dłoń
I pozwól mi spocząć u Twego boku.
Miej wiarę i ufaj
I ufaj w pokój, rzekła
i napełniła me serce życiem.
Siła nie tkwi w liczbach,
Nie miej takich złudzeń,
Lecz jeśli będziesz potrzebował mnie,
Bądź pewny że w pobliżu będę.

To powiedziawszy, odwróciła się
I choć nie znalazłem właściwych słów,
Stałem i patrzyłem dotąd, aż ujrzałem,
Że zniknął jej czarny płaszcz.
Trud mój nie jest mniejszy,
Lecz teraz wiem, żem nie jest sam.
Odnajdę nowe serce za każdym razem,
Gdy wspomnę tamten wietrzny dzień.
I jeśli pewnego dnia pojawi się u ciebie,
Spijaj duszkiem jej słowa tak mądre,
Weź od niej odwagę jako nagrodę
I pozdrów ją ode mnie.


Tłumaczenie dodał(a): GreenRaven