Jacek Lech - Nie zadzwonisz

Odchodzi noc, ty jej nie słyszysz
przez ciemne szkło spokojnej ciszy.
Daleko stąd, po drugiej stronie,
twój senny dom jak statek tonie.

Nie zadzwonisz już, zapomniałaś, wiem,
że jest taki ktoś jak ja.
Nie zadzwonisz już, jesteś tylko snem,
który zbłądził tu, pod dach.

Milczenie -
to wszystko, co umiesz mi ofiarować
za moje słowa, za moje ręce.
Milczenie -
właśnie teraz, kiedy jesteś mi tak potrzebna,
teraz, kiedy wpatruję się w telefon,
powtarzając twój numer.

Ale co ty możesz o tym wiedzieć,
ty, która pewnie spokojnie śpisz,
ty, która nie jesteś już moją?
Nigdy zresztą tak naprawdę
nie potrafiłaś oddać mi siebie.

Nie zadzwonisz już, zapomniałaś, wiem,
że jest taki ktoś jak ja.
Nie zadzwonisz już, jesteś tylko snem,
który zbłądził tu, pod dach.

Telefon -
telefon, który nigdy nie zadzwoni.
Stał się martwym przedmiotem,
mimo że po jego drugiej stronie jesteś ty -
śpiąca mała dziewczynka,
która nie może odejść z mojego snu,
która odebrała mi ten sen na zawsze.

Halo, halo, halo...
Halo, halo...