Imogen Heap - Useless

Jestem lustrem, które nie daje odbicia.
Jestem niczym żyletka, która stępiała.
Jestem światłem dnia, które zastępuje mroki nocy.
Czy ktoś zechce zbudować mój własny zamek z piasku,
Skoro wzniosłam go już dawno temu?

Czuję się taki bezużyteczna, gdy szepczesz do niesłyszących uszu.
Mój głos przedarł się przez twe lęki, tak ślepe na mój los.
Wyciągam dłoń by cię dosiągnąć, tylko po to,
By zdać sobie sprawę, że jestem tu sama.
I zastanawiam się, czy zdajesz sobie z tego sprawę,
Czy może marnuję swój czas na próżno.
Nie marnieję, będąc częścią twej gry.

Krzykiem zapieczętowałam moją umierającą modlitwę,
Podobnie jak świadomie niechciany sen.
Jestem twą bezimienną dziwką,
Która mozolnie wspina się po to, by spaść.
Wspinam się by spaść, cierpieć, nienawidzić, oszukiwać i zadawać ból.
By płonąć gniewem i żałością, w bezsilnej, platonicznej miłości.

Jestem strzałą, której nie wyznaczono kierunku.
Moje życie jest na twoją kartę,
Twe przeznaczenie jest wymalowane na moim obrazie.
Jestem twym prologiem, który nigdy nie będzie nic znaczył.
Jeśli kiedykolwiek uda mi się wyrwać z twej władzy,
To jeszcze tego samego dnia, zaczniesz żywić się moją nienawiścią.
Mój Boże, dopomóż jego przeznaczeniu,
Bym mogła przyglądać się jego męczarniom.