Henryk Rejmer - Ballada o kwiatach (Wysocki)

W rozterkach samotności,
W cieniu dostojnych drzew,
Pod okiem opatrzności,
Kwitł sobie róży krzew.

Matka ciągle z gachami,
Ojciec porzucił je.
A klon swymi listkami,
Różę ocieniał, strzegł.

Wysoko, czy też nisko
Klon nad jej głową rósł.
Róża – gimnazjalistka,
Nuciła mu do snu.

Narcyz – kwiat wyszukany-
Ojcem jego był graf.
Róże uwodził, mamił,
Każdą jak swoją brał.

Nienaganne maniery,
Nie prostak, ani cham.
Matka – z najwyższej sfery,
Ojciec na włościach pan.

Cyniczny jak artysta,
Mamił zapachem swym.
Róża gimnazjalistka
Straciła głowę w mig.

Wyfiokowany goguś,
Lowelas, zjadacz serc.
Rzekł do niej: „Ogród opuść”-
I rękę podał jej.

Lico Róży spłonęło,
Już kipi młoda krew.
I mówiąc: „Ach – jak miło.”
Zebrała rzeczy swe.

Wszystkimi jej płatkami
Zawładnął łajdak ten.
Nie było obok matki,
Klon tylko uniósł brew.

Róża pragnęła szczęścia,
Jak każdy młody kwiat,
A obok sechł z miłości
Przystojny, dumny Mak.

Z czasem płatki opadły,
Pozostał tylko ból.
I kolce posiwiały,
I Róży nie ma już.

Mak z rozpaczy zapłakał,
Żałobny przybrał strój.
Klon za nią tęsknie szumiał,
Gdy z wiosną rozkwitł znów.