Fabrizio de André - Maria nella bottega d’un falegname

[Maryja:]
Cieślo, dlaczego robisz stuk, stuk
swoim młotkiem?
Dlaczego robisz szur, szur
swoim heblem?
Czy robisz kule dla kogoś,
kto poszedł na wojnę
i wrócił do domu z Nubii
wspierając się na rękach?

[Cieśla:]
Mój młotek nie uderza,
mój hebel nie piłuje,
by wyciąć nowe nogi
dla kogoś, kto stracił swoje w walce,
lecz trzy krzyże: dwa dla tych,
którzy zdezerterowali, by kraść,
a największy dla tego, który naucza,
by z wojen dezerterować.

[Tłum ludzi:]
W uśpionych skroniach
tego miasta
pulsuje rytm młotka;
kiedy przestanie?
Cieślo, w to drewno
ile już uderzeń wykonałeś?
Jak bardzo jeszcze je wysmuklisz
swoim heblem?

[Maryja:]
W tych skaleczeniach i ranach,
które zadajesz drewnu,
cieślo, w tych cięciach,
brak tylko krwi,
by mogły same wyjaśnić
własnym głosem,
które z twarzy mają zbieleć
na twych krzyżach.

[Cieśla:]
Te pnie, które przyniesiono,
abym w pocie czoła
zmienił je w obraz
trzech aktów bólu,
zobaczą łzy na rzęsach
Dyzmy i Tytusa,
a największy z tych, które widzisz,
przytuli twego syna.

[Tłum ludzi:]
Z ulicy aż po góry
niesie się twoje stuk, stuk;
każda dolina Jordanu
poznaje twoje szur, szur.
Jakaś grupa żałobników
posuwa się nerwowym krokiem,
a inni czekają, by tych spragnionych
napoić octem.