Ewa Bem - W dzikie wino zaplątani

W przydomowym ogrodzie
życie prawie nad stan
mógłbyś mieć, mój miły panie.
Lecz cóż radzić na to mam:
nakrył ogród dziki łan
i myśmy tacy zaplątani.

[2x:]
Bo w ogrodzie rośnie pnącze,
w dzikim winie świat się plącze,
bo w ogrodzie dzikie wino —
kto je tutaj siał?

Powiedz, kto mógł zasiać to dzikie wino —
może to zrobiłeś ty? Hej, chłopczyno!
Po co je zasiałeś, to dzikie wino?
Po co je tu dałeś?

Gdy on mówi do mnie, że
karocą jechać chce
i mówi do mnie tak jak do ściany,
nie o to wcale chodzi, że
karocy nie ma, nie,
mój dom jest w dzikim winie zaplątany.

[2x:]
Bo w mym domu rośnie pnącze,
okno z drzwiami mi się plącze,
bo w mym domu dzikie wino —
kto je tutaj siał?

Powiedz, kto mógł zasiać to dzikie wino —
może to zrobiłeś ty? Hej, chłopczyno!
Po co tu zasiałeś to dzikie wino?
Po co je tu dałeś?

W zaciętości wpadam w gąszcz
i buszując w pnączu,
zrywam wszystko z drzwi i ze ściany.
A on nagle mówi, że:
„Wina pragnę, wina chcę,
bo jestem w pustym domu zaplątany”.

[2x:]
Gdzie to wino, dzikie pnącze,
czemu już nas nie oplącze?
Pragnę z tobą w winie ginąć
i w osłonę winną zwinąć.

Powiedz, kto zasieje nam dzikie wino —
może zrobisz dla mnie to? Hej, chłopczyno!
Po co tu zasiałeś to dzikie wino?
Po co je tu dałeś?

Powiedz, kto zasieje nam dzikie wino —
może zrobisz dla mnie to? Hej, chłopczyno!
Po co mi zasiałeś to dzikie wino?
Po co je tu dałeś?