Epidemic - Hate

Nienawidzę ciebie i twojego rodzaju, płonął we mnie z biegiem czasu.
Nauczyłem się pogardzać każdą rzeczą, z którą się spotykasz.
Wizja wyryta we mnie, ciebie nie zauważam.
Po prostu kolejna losowa twarz, jeden z wrogów.
Uwarunkowane pogardą, agresywnym poczuciem dumy.
Zastąp zamordowaną jedność, dążeniem do zakończenia życia.
A kiedy widzę, jak upadasz, twoje życie się rozpada.
Cieszę się tylko, że to ty zamiast mnie.

Od najmłodszych lat uczono tego, jak powinno być.
Formowanie mojego umysłu w plamę nienawistnego strachu.
Świat czarno-białych, czystych podziałów rasy ludzkiej.
Teraz idę walczyć o moją ziemię, jedyną rzecz, jaką kiedykolwiek znałem.

W środku płoną te myśli o zemście, które tliły się w moim umyśle.
Ciosy, tłumiące mnie, by utrzymać mnie w ryzach.
Twoja ręka, tak długo wypaczająca moje emocje.
Wystarczy, moja nienawiść do twojego ucisku wybucha.

Teraz wstań, by walczyć, nasza wizja zamazana, nasz gniew, by się zjednoczyć.
Bez strachu, zastraszanie wbija się głęboko w głąb.
Jak jeden mąż rozerwaliśmy na strzępy cara, który nas trzymał.
Z podziwem dumni nowi właściciele tronu tyrana.

Świadomy adrenaliny, która przewyższa mój strach.
Świadomy mojej rozwiniętej mocy, mojego wyrachowanego umysłu.
Ale moje spostrzeżenia są zamazane, gdy dokonuję ostatecznego zabójstwa.
Wygrywa zwierzę we mnie, moje pochodzenie w czasie.

Oblany potem budzę się, kolejna wizja mojej chorobliwej przeszłości.
Knykcie białe, uścisk strachu ustępuje, ale wciąż trwa.
Zmieniony na zawsze, nienawiść wykręca mój umysł do stanu złamania.
Sługa mojego boga, mojego kraju, niewolnik mrocznych emocji.
Myśl nieznana.

Chore umysły, wyprane z mózgu przez upływ długiego czasu.
Urodzony w zastraszaniu, obserwowany w każdym ruchu.
Burzliwa, nienawiść we mnie stukała, ja eksploduję.
Wykorzystany, wściekły, teraz stałem się cenionym narzędziem, moje wewnętrze ja kontrolowano