Dzidzia - Jeff The Killer

Wciąż w głowie mej głosy, wciąż szepczą mi zabij,
Choć bronię się od nich to sens ciągle traci,
Wróżki, księża, lekarze psychiatrii i po co to, po co to, po co to,
Gdy dość późną nocą to wraca to
Ze smakiem krew moją trawi, z gardła wyłazi,
Ten potwór to demon czy błazen? Uważaj, może zakazić.
Masz szansę odwrócić uwagę poprzez rozwagę,
Choć pragnienie marne, pamiętam te twarze martwe,
Ich oczy pełne robaków a ciało żyło ponownie,
Larwy wprawiały w ruch ich puste brzuchy, skórę, palce i skronie,
To było okropne ból był tak nieznośny, jak skóra zetknięta ogniem.

Doświadczenie senne czy moja psychika, czy może to prawda i tracę kontrolę,
Nie wiem gdzie byłem choć drzwi zamknięte, wszystkie ściany we krwi umazane
A ciało me zimne i chcę być tak straszny, by ludzie na widok zaczęli uciekać
I tępym narzędziem poszerzam swój uśmiech, po drżących policzkach krew bordowa ścieka.
Mamo, czy nie wyglądam pięknie? Nie idź, nie odchodź, nie zostawiaj mnie, proszę.
Dlaczego uciekasz, przecież nie zrobię Ci krzywdy! Mamo, dlaczego się boisz?
Mówiłaś, że zawsze będę twoim synkiem... Mamo, znów tracę kontrolę!
Mój młodszy braciszek nie był taki grzeczny, leży z podciętym gardłem na dole.
I skończyła jak on, jak wszyscy, z przeciętą krtanią, umiera we krwi swojej,
To pragnienia moje! To wygrało ze mną, nie mam ochoty walczyć z tym ciągle,
Spojrzałem za siebie, widziałem jedynie, w gęstym dymie czerwony płomień,
Śmiałem się głośno, a w głowie mej dźwięki z pozytywki roztrojonej.