Dariusz Kordek - Ja już tamtej nie pamiętam

Ja już tamtej nie pamiętam...
Ona była zła i podła.
I na co dzień i od święta,
równie głupia, jak ty mądra.

Zapraszała, czarowała,
potem gryzła i drapała,
jak kocica, czarownica...
Szkoda nawet słów!

Ty łagodna, ty spokojna,
opatrujesz moje rany
i na całym bożym świecie
nie ma drugiej takiej damy.

Nie zawiedziesz, nie porzucisz,
nie zabierzesz ciepłej dłoni,
niemożliwe, bym od ciebie
zechciał kiedyś wrócić do niej.

Ja już o niej nie pamiętam...
Miała taki głos jak skrzypce,
gdy śpiewała, była piękna,
serce drgało jak na nitce.

Zamyślona i szalona,
ale dla mnie już stracona,
ta kocica, czarownica...
Szkoda nawet słów!

Ty łagodna, ty spokojna,
opatrujesz moje rany
i na całym bożym świecie
nie ma drugiej takiej damy.

Nie zawiedziesz, nie porzucisz,
nie zabierzesz ciepłej dłoni,
niemożliwe, bym od ciebie
zechciał kiedyś wrócić do niej.

Ja już o niej nie pamiętam...
Chciałaś wiedzieć - wiesz już teraz.
Lecz ty jesteś taka święta,
gdy coś dajesz - nie odbierasz.

Ty rozumiesz, ty całujesz,
zawsze wszystko mi darujesz,
Penelopa, moja złota...
Brak mi na to słów!

Ty łagodna, ty spokojna,
opatrujesz moje rany
i na całym bożym świecie
nie ma drugiej takiej samej.

Nie zawiedziesz, nie porzucisz,
nie zabierzesz ciepłej dłoni,
zrób coś teraz, bym od ciebie,
już nie zechciał wrócić do niej.

Do niej...