Cztery Pory Miłowania - Przytuleni

To jest ta miłość, odwieczna w głębi źrenic.
To jest ta miłość, rzucana cieniem ziemi.
Miłość z zieleni, miłość z przestrzeni piękna.
Miłość śmiertelna, po której serce pęka.

I tylko wiemy, że przytuleni,
że przytuleni możemy miłość przetrwać.

Z nieludzkich światów,
w podobieństwo nam dana.
Z nieludzkich kwiatów,
w łąki rozłąki tkana.
Echem marzeniem,
echem wspomnieniem cała.
Miłość sprawdzona,
miłość żywiona w wiarach.

Taka na pamięć, z zapamiętania nieba.
Taka po taniec, którą przetańczyć trzeba.
Ta przepłakania, ta przekochania pełna.
Rozpościerana przed nami, po nas, przez nas.

To jest ta miłość, dozgonna w senność powiek.
To jest ta miłość, z której się staje człowiek.
Miłość z oddechu, miłość z milczenia wzięta.
Miłość śmiertelna, po której serce pęka.