Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Cradle Of Filth
Popularne teksty
Cradle Of Filth - An Enemy Led The Tempest
An Enemy Led The Tempest
Tekst dodał(a): katarina
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): katarina
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): psycoma
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
As pride precedes a downfall
So He took His place before the firewall
Of dissonant choirs whose faith in one
Was embraced in this wraith whose fate was hung
Between forgiveness and the damage done
An electric scent over drear decay
Lent a violent surge to their serenades...
Through white glades as His winged parade
Bent to silhouette and to sharpen dull razors
Within vast skies unversed in starkness
His might grew
And blew light hues to grey...
And worse, a third of stars to darkness
Then thunder seethed
And wreathed in thickening night
A line was drawn midst wrong and right
And across the throats of thieves
As love fell choked, the tempest broke
From heaven's farthest shore
Descending to eclipse all hope
Repentance might stay holy war
He would not heel nor fake a bow
Murmur curses to the wind
Enraged, he raved in Balrog howls
Upon a storm firstborn of sin
Incensed anew, rebellions tore
Like frenzied beasts of prey
Through temple doors...
Thrown east before the midnight masses
And where once bliss reigned so serene
In sweeter glades
Now veins ran openly...
Like eyes that shied from kindred ashes
When suddenly
There shone a hideous light
And a voice like three insanities
Soared up in thistled speech...
"Thou hast bred hate where there dwelt none
And for this grave mistake
How thou art fallen Morning Sun
The proud will be abased"
He would not heel nor fake a bow
Murmur curses to the wind
And Lo, the wrath of god swept down...
"Thou art no more an angel filled
With light, but a leech to be abhorred
And thou shalt suffer My burning will"...
Quoth this raven: "Nevermore"
Never fucking more
And with these words like heavy stone
Cast against that gilded throne
With many legions still in tow
He turned his wings to flee
His eyes a picture of distaste
Drawn to tears and in their place
The dawn of time and fates to face
Through all eternity...
I wept for him a deep red river
That ran like blood through scarred ravines
To sluice away the guilt that slithered
Like a serpent tongue to Eve
For once as I, in heaven climbed
Too high for truth to truly see
My sunken mind, drunken and blind
Saw the lie; That fool was Me...
Alone and cold, face to the crack
Beyond dark gates with no way back
His crown of gold faded to black
Like a bruise upon the heart that lingers
With thrill kill culture shock wave lenghts
Of rope to hang high
Ten commandments by...
Snaked about his upraised fingers
So He took His place before the firewall
Of dissonant choirs whose faith in one
Was embraced in this wraith whose fate was hung
Between forgiveness and the damage done
An electric scent over drear decay
Lent a violent surge to their serenades...
Through white glades as His winged parade
Bent to silhouette and to sharpen dull razors
Within vast skies unversed in starkness
His might grew
And blew light hues to grey...
And worse, a third of stars to darkness
Then thunder seethed
And wreathed in thickening night
A line was drawn midst wrong and right
And across the throats of thieves
As love fell choked, the tempest broke
From heaven's farthest shore
Descending to eclipse all hope
Repentance might stay holy war
He would not heel nor fake a bow
Murmur curses to the wind
Enraged, he raved in Balrog howls
Upon a storm firstborn of sin
Incensed anew, rebellions tore
Like frenzied beasts of prey
Through temple doors...
Thrown east before the midnight masses
And where once bliss reigned so serene
In sweeter glades
Now veins ran openly...
Like eyes that shied from kindred ashes
When suddenly
There shone a hideous light
And a voice like three insanities
Soared up in thistled speech...
"Thou hast bred hate where there dwelt none
And for this grave mistake
How thou art fallen Morning Sun
The proud will be abased"
He would not heel nor fake a bow
Murmur curses to the wind
And Lo, the wrath of god swept down...
"Thou art no more an angel filled
With light, but a leech to be abhorred
And thou shalt suffer My burning will"...
Quoth this raven: "Nevermore"
Never fucking more
And with these words like heavy stone
Cast against that gilded throne
With many legions still in tow
He turned his wings to flee
His eyes a picture of distaste
Drawn to tears and in their place
The dawn of time and fates to face
Through all eternity...
I wept for him a deep red river
That ran like blood through scarred ravines
To sluice away the guilt that slithered
Like a serpent tongue to Eve
For once as I, in heaven climbed
Too high for truth to truly see
My sunken mind, drunken and blind
Saw the lie; That fool was Me...
Alone and cold, face to the crack
Beyond dark gates with no way back
His crown of gold faded to black
Like a bruise upon the heart that lingers
With thrill kill culture shock wave lenghts
Of rope to hang high
Ten commandments by...
Snaked about his upraised fingers
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieTak jak duma poprzedza upadek
Tak on zajął Jego miejsce przed ścianą ognia
Z rozbieżnych chórów których wiara w jedno
Była zamknięta w tej zjawie której los zawisł na włosku
Pomiędzy przebaczeniem a wyrządzoną szkodą
Pełna napięcia woń nad ponurym rozkładem
Nadała gwałtownego przypływu ich serenadom...
Przez białe polany gdy Jego uskrzydlony pochód
Skulił się w sylwetkę i ostrzył tępe brzytwy
W ogromnych niebiosach nieobeznanych z surowością
Jego potęga rosła
I pchnęła jasne barwy w szarość...
I co gorsza, jedną trzecią gwiazd w ciemność
Wtedy rozpętała się burza
I miotała się wśród gestniejącej nocy
Nakreślono linię pomiędzy błędnym i właściwym
I poprzez gardła złodziei
Gdy miłość upadła uduszona, nawałnica wystrzeliła
Z najdalszego brzegu niebios
Opadając by zaćmić wszelką nadzieję
Skrucha mogła zawiesić świętą wojnę
On nie dałby się przywołać do porządku ni nie udawałby pokłonu
Szeptał klątwy na wiatr
Rozwścieczony, rozkoszował się wyciem Balroga
Pośród burzy pierworodnej z grzechu
Rozsierdzone na nowo, bunty wybuchały
Niczym rozszalałe drapieżniki
Przez wrota świątyni...
Ciśnięte na wschód przed północnymi mszami
I tam gdzie niegdyś szczęście władało tak pogodnie
Wśród słodszych polan
Teraz biegły otwarte żyły...
Niczym oczy co uciekły od bratnich popiołów
Gdy niespodziewanie
Zalśniło tam ohydne światło
I głos niczym trzy szaleństwa
Wzniósł się w ostrej mowie...
"Zrodziłeś nienawiść tam gdzie żadnej nie było
I za ten poważny błąd
Tak jak jesteś upadłym Słońcem Poranku
Tak duma zostanie poniżona"
On nie dałby się przywołać do porządku ni nie udawałby pokłonu
Szeptał klątwy na wiatr
I och, gniew boży chybił...
"Nie jesteś już aniołem wypełnionym
Światłem, lecz pijawką która nie będzie tolerowana
I będziesz cierpiał Mą płonącą wolę" ...
A kruk rzekł: "Nigdy więcej"
Nigdy więcej
I z tymi słowami niczym ciężkimi kamieniami
Rzucił się przeciwko temu złoconemu tronowi
Z wieloma legionami wciąż ze sobą
On zwrócił swe skrzydła do ucieczki
Jego oczy obrazem wstrętu
Skryte we łzach a w ich miejsce
Brzask czasu i los z którym musi się mierzyć
Przez całą wieczność...
Wypłakałem dlań głęboką czerwoną rzekę
Co płynęła niczym krew przez poznaczone bliznami wąwozy
By spłukać winę co pełzła
Niczym język węża ku Ewie
Bo gdym niegdyś, wspiął się w niebiosa
Zbyt wysoko by prawda naprawdę mogła widzieć
Mój zatopiony umysł, pijany i ślepy
Ujrzał kłamstwo; Tym głupcem byłem Ja
Samotny i zmarznięty, twarzą do szczeliny
Za mrocznymi wrotami skąd nie ma powrotu
Jego korona ze złota wyblakłego w czerń
Niczym rana na sercu które trwa
Z kulturą ekscytującą się śmiercią fale szoku wstrząsały
Liną na której zawieszono wysoko
Dziesięć przykazań...
Owiniętą wokół jego wzniesionych palców
Tak on zajął Jego miejsce przed ścianą ognia
Z rozbieżnych chórów których wiara w jedno
Była zamknięta w tej zjawie której los zawisł na włosku
Pomiędzy przebaczeniem a wyrządzoną szkodą
Pełna napięcia woń nad ponurym rozkładem
Nadała gwałtownego przypływu ich serenadom...
Przez białe polany gdy Jego uskrzydlony pochód
Skulił się w sylwetkę i ostrzył tępe brzytwy
W ogromnych niebiosach nieobeznanych z surowością
Jego potęga rosła
I pchnęła jasne barwy w szarość...
I co gorsza, jedną trzecią gwiazd w ciemność
Wtedy rozpętała się burza
I miotała się wśród gestniejącej nocy
Nakreślono linię pomiędzy błędnym i właściwym
I poprzez gardła złodziei
Gdy miłość upadła uduszona, nawałnica wystrzeliła
Z najdalszego brzegu niebios
Opadając by zaćmić wszelką nadzieję
Skrucha mogła zawiesić świętą wojnę
On nie dałby się przywołać do porządku ni nie udawałby pokłonu
Szeptał klątwy na wiatr
Rozwścieczony, rozkoszował się wyciem Balroga
Pośród burzy pierworodnej z grzechu
Rozsierdzone na nowo, bunty wybuchały
Niczym rozszalałe drapieżniki
Przez wrota świątyni...
Ciśnięte na wschód przed północnymi mszami
I tam gdzie niegdyś szczęście władało tak pogodnie
Wśród słodszych polan
Teraz biegły otwarte żyły...
Niczym oczy co uciekły od bratnich popiołów
Gdy niespodziewanie
Zalśniło tam ohydne światło
I głos niczym trzy szaleństwa
Wzniósł się w ostrej mowie...
"Zrodziłeś nienawiść tam gdzie żadnej nie było
I za ten poważny błąd
Tak jak jesteś upadłym Słońcem Poranku
Tak duma zostanie poniżona"
On nie dałby się przywołać do porządku ni nie udawałby pokłonu
Szeptał klątwy na wiatr
I och, gniew boży chybił...
"Nie jesteś już aniołem wypełnionym
Światłem, lecz pijawką która nie będzie tolerowana
I będziesz cierpiał Mą płonącą wolę" ...
A kruk rzekł: "Nigdy więcej"
Nigdy więcej
I z tymi słowami niczym ciężkimi kamieniami
Rzucił się przeciwko temu złoconemu tronowi
Z wieloma legionami wciąż ze sobą
On zwrócił swe skrzydła do ucieczki
Jego oczy obrazem wstrętu
Skryte we łzach a w ich miejsce
Brzask czasu i los z którym musi się mierzyć
Przez całą wieczność...
Wypłakałem dlań głęboką czerwoną rzekę
Co płynęła niczym krew przez poznaczone bliznami wąwozy
By spłukać winę co pełzła
Niczym język węża ku Ewie
Bo gdym niegdyś, wspiął się w niebiosa
Zbyt wysoko by prawda naprawdę mogła widzieć
Mój zatopiony umysł, pijany i ślepy
Ujrzał kłamstwo; Tym głupcem byłem Ja
Samotny i zmarznięty, twarzą do szczeliny
Za mrocznymi wrotami skąd nie ma powrotu
Jego korona ze złota wyblakłego w czerń
Niczym rana na sercu które trwa
Z kulturą ekscytującą się śmiercią fale szoku wstrząsały
Liną na której zawieszono wysoko
Dziesięć przykazań...
Owiniętą wokół jego wzniesionych palców
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):