Bob Dylan - Tangled Up In Blue

Pewnego dnia wcześnie rano słońce świeciło jasno
A ja leżałem w łóżku
Zastanawiając się, czy się choć troszkę zmieniła
I czy wciąż ma rude włosy
Jej starzy twierdzili, że nasze wspólne życie
Na pewno byłoby udręką
Jakoś nie spodobała im się własnoręcznie uszyta sukienka mamy
Mój tatuś miał za mało forsy na koncie
Stałem na poboczu jakiejś drogi
Krople deszczu padały mi na buty
Zmierzałem na Wschodnie Wybrzeże
O Boże, dużo oddałem, by móc się tam dostać
Przytłoczony łzami.

Ona była już mężatką, gdy po raz pierwszy ją ujrzałem
Ale miała się wkrótce rozwodzić
Pomogłem jej wyrwać się z tego zgiełku
Ale sądzę, że poszedłem za daleko
Jechaliśmy tym samochodem tak aż skończyła się benzyna
Zostawiliśmy na gdzieś na zachodnim wybrzeżu
Rozstaliśmy się w smutną, ciemną noc
Oboje zgadzając , że tak będzie najlepiej
Odwróciła się i spojrzała na mnie
Gdy od niej odchodziłem
Rzuciła za mną jedno zdanie
"Jeszcze kiedy się spotkamy w jednej z takich alejek"
Przytłoczeni łzami.

Zaciągnąłem się do pracy w wielkich lasach na północy
Harowałem ciężko dla kawałka chleba
Ale tak naprawdę mi to nie leżało
Więc pewnego dnia po prostu rzuciłem siekierę
I podryfowałem dalej, do Nowego Orleanu
Gdzie udało mi się znaleźć tymczasowe zajęcie
Jako marynarz na kutrze rybackim
Tuż koło Delacroix
Lecz z każdą chwilą, którą spędziłem sam
Moja przeszłość dawała mi się we znaki
Widziałem wiele kobiet
Ale Ona nigdy nie opuściła mojej pamięci, stawałem się
Przytłoczony łzami.

Ona pracowała w barze ze striptizem
Zatrzymałem się tam na piwo
Wpatrywałem się w profil jej twarzy
Tak jasno oświetlony reflektorem
Gdy było po wszystkim, a tłum wylewał się z sali
Miałem zamiar zrobić to samo
Ale ona już stała, tuż koło mojego krzesła
Pytając: "Hej, czy ja cię znam?"
Wymamrotałem na to coś po nosem
A ona przypatrzyła mi się uważniej
Przyznaję- czułem się trochę nieswojo
Gdy uklękła, by związać ze sobą moje sznurowadła
Przytłoczeni łzami.

Zapaliła ogień w przenośnym piecyku i poczęstowała mnie papierosem
"Już myślałam, że się nie przywitasz"- powiedziała
"Jesteś chyba mocno nieśmiały, prawda?"
Potem otworzyła jakiś tomik wierszy
I wręczyła go mi
Autorem był włoski poeta
Z trzynastego wieku
A każde z tych słów było tak po prostu prawdziwe
I tchnęło takim ciepłem
Krzycząc ku mnie z każdej strony
Tak jakby to było moje wyznanie do ciebie
Przytłoczeni łzami.

Zamieszkałem z nimi na Montague Street
W piwnicy tuż koło schodków
Nocami w tamtejszych kafejkach brzmiała muzyka
A rewolucja wisiała w powietrzu
Ale on wszedł w jakiś interes z niewolnikami
I coś w głębi niego się skończyło
Musiała sprzedać wszystko, co miała
A jej wnętrze skute zostało lodem
A gdy podłoga się pode mną załamała
Musiałem usunąć się w cień
Jedyna rzecz, jaką umiałem
To po prostu ciągnąć to wszystko z dnia na dzień, dokładnie tak jak ptak
Przytłoczony łzami.

Tak więc teraz znów powracam
Trzeba mi jakoś odzyskać ją
Wszyscy ludzi, których niegdyś znałem
Teraz są tylko snem
Są wśród nich matematycy
Są też żony cieśli
Nie wiem, jak to się zaczęło
Nie mam pojęcia, jak sobie teraz radzą
Jeśli chodzi o mnie, ja wciąż jestem na szlaku
I żyję od skręta do skręta
I wiem już, że zawsze czuliśmy tak samo
Różniliśmy się tylko co do punktu odniesienia
Przytłoczeni łzami.