Bob Dylan - Standing in the doorway

Przypominam sobie te letnie noce.
Szafa grająca cicho gra.
Wczoraj wszystko przebiegało zbyt szybko,
Dziś wlecze się zbyt wolno.

Nie mam miejsca, do którego mógłbym się zwrócić,
Już nic mi nie zostało.
Nie wiem czy gdybym Cię zobaczył,
pocałowałbym Cię czy zabił.
W każdym razie, dla Ciebie i tak najpewniej nie miałoby to żadnego znaczenia.
Zostawiłaś mnie płaczącego w drzwiach.
Teraz nie mam już do czego wracać.

Światło jest tu tak słabe,
że doprowadza mnie do szaleństwa.
Jakikolwiek śmiech wywołuje u mnie smutek.
Gwiazdy zmieniły swój kolor na wiśniowy.

Brzdąkam na mojej zabawnej gitarze,
Paląc marne cygaro.
Widmo naszej dawnej miłości jeszcze mnie nie opuściło,
Nie wygląda, na to żeby stało się to w najbliższym czasie.
Zostawiłaś mnie płaczącego w drzwiach.
Pod księżycem o północy.

Może mnie złapią, a może nie,
w każdym razie nie dziś, mnie tu nie będzie.
Mógłbym coś powiedzieć, ale tego nie robię.
Wiem, że miłosierdzie boga musi być blisko.

Jadę nocnym pociągiem,
Przez moje żyły przepływa zmrożona woda.

Byłbym szalony, gdybym Ci wybaczył,
To byłoby wbrew wszelkim zasadom.
Zostawiłaś mnie płaczącego w drzwiach,
Cierpiącego jak głupiec.

Kiedy ostatnie promienie światła dziennego znikną,
Człowieku, nie będziesz już nigdy starszy.
Słyszę dzwony kościelne dobiegające z podwórza,
Zastanawia mnie dla kogo biją.

Wiem, że nie wygram,
ale moje serce po prostu się nie podda.

Ostatniej nocy tańczyłem z nieznajomą,
ale jedynie przypomniała mi, że to ty byłaś tą jedyną.
Zostawiłaś mnie płaczącego w drzwiach,
W ciemnej krainie słońca.

Jem kiedy jestem głodny,
piję gdy spragniony.
Spędzam swoje życie na placu.
Jeśli nawet mięso odpadnie z mojej twarzy,
to wiem, że ktoś się o mnie zatroszczy.

To zawsze tyle znaczyło, nawet najłagodniejszy dotyk.

Widzę, że nic nie wskóram żadnymi wyjaśnieniami,
Nie ma potrzeby wypowiadać żadnych słów.
Zostawiłaś mnie płaczącego w drzwiach.
Smutek oplątał mój umysł.