Bjartmar Guðlaugsson - Týnda Kynslóðin

Pabbi minn kallakókið sýpur
hann er með eyrnalokk og strýpur
og er að fara á ball,
hann er að fara á ball.

Mamma beyglar alltað munninn
þegar hún maskarar augun
og er að fara á ball,
hún er að fara á ball.

Blandaðu mér í glas segir hún
út um neðra munnvikið.
Ekki mikið kók, ekki mikinn ís,
réttu mér kveikjarann.
Barnapían er með blásið hár
og pabbi yngist upp um
átján ár á nóinu.
Drífðu þig nú svo við missum
ekki af Gunnari og sjóinu.

Pabbi minn setur Stóns á fóninn
fæst ekki um gömlu partýtjónin,
hann er að fara á ball,
hann er að fara á ball.

Nú skal honkí tonkið spilað
þó svo að mónóið sé bilað,
hann er að fara á ball,
hann er að fara á ball.

Manstu eftir Jan og Kjell,
segir hann eftir gítarsólóið.
Manstu eftir John,
manstu eftir Paul,
réttu mér albúmið.
Þá var pabbi sko með heví hár
en síðan hafa liðið
hundrað ár á nóinu.
Drífðu þig nú svo við
missum ekki af matnum og sjóinu


Það er alltaf sama stressið
sú gamla er enn að víkka dressið
og er að fara á ball,
hún er að fara á ball.

Blandaðu mér í glas segir hún
út um neðra munnvikið.
Ekki mikið kók, ekki mikinn ís,
réttu mér kveikjarann.
Barnapían er með blásið hár
og pabbi yngist upp um
átján ár á nóinu.
Drífðu þig nú svo við missum
ekki af Gunnari og sjóinu.

Mamma beyglar alltaf munninn
Þegar hún maskarar augun
og er að fara á ball
hún er að fara á ball.