Artur Barciś - Zagrać siebie

Gdy na ramiączku zwiśnie kostium Twój stylowy
Kiedy perukę w białe loki ma się z głowy
Gdy włożysz szlafrok, a lignina z wazelina
sprawi ze z twarzy twej jaskrawe barwy spłyną
Gdy inspicjentka sympatyczna ale smutna powie:
Dziękuje Państwu bardzo i do jutra
Pomysł na siebie z ciężkiej głowy czas wygrzebać
I wyjść dla artystów wyjściem
I wtedy trzeba zagrać siebie
Czemu na te role wybrzydzasz
Czemu tak bardzo się boisz
Zagrać siebie
W tym teatrze jednego widza
Który tworzymy we dwoje
Czy iść na żywioł, czy grać intelektualnie
Żeby nie skłamać, żeby wypaść naturalnie
Grać własnym tekstem, czy na suflerze się oprzeć
A gdy się oprzeć, najpierw skąd go wziąć
By dobrze zagrać siebie
Tak prawdziwie słuchać partnera
tak patrzeć w oczy kochane
Żeby poczuć ze tu właśnie
ze tu i teraz to było dobrze zagrane
Nieraz mi pamięć przypomina świtem bladym
Te profesorskie teatralne szkolne rady
Improwizacja – zagadnienie to nie błahe
Najlepsza bywa, gdy wykujesz ja na blachę
Tak zwaną naturalność trzeba grać najbardziej
Ale ja proszę – ty miej rady te we wzgardzie
Bo wiem ze marzysz, ty do dzisiaj marzysz
Ostro, że możesz zejść ze sceny i
I po prostu zagrać siebie
Rolę piękna, rolę szalona
Zagrać bez lęku, radośnie
Zagrać siebie.
Nim kompleksów gąszcz niezmierzony
Nagle dookoła wyłoni się
Nie myśleć wcale jakiej imać się konwencji
Nie doszukiwać motywacji, konsekwencji
W słuszność, w jedyność swej koncepcji święcie wierzyć
Choć raz, choć raz dziewczyno coś takiego warto przeżyć
I zagrać siebie
tak powiedzieć tych parę wierszy by on zrozumiał choć trochę ze go kochasz