Arkona - Марена (Mariena)

Mariena!

Chłód i dreszcze, burza wszechświata,
W serce i krew znów wzywam cię, Marieno !
Płacze dusza, wyje beztrosko,
Rwie się , jak stado wilków i gryzie się, Marieno!
Ból czy strach? Znowu mam nadzieję!
Na skazane ciało zejdź, Marieno!
Bije się w kajdanach szczęście ślepe.
W życiu bezcelowym nie ma dla mnie spokoju, Marieno!

Skute strachem lustro świata,
Ku poprzedniej istocie nie ma dróg przede mną, Marieno!
Szczęście, jak miecz, krwią oblany.
W królestwo śmierci duszę moją zabierz, Marieno!

Chmura gniewu strasznej wygranej
Nad skruchą dusz człowieka ze mną, Marieno!
Wieczną pieśń świata nieśmiertelnych,
Śmierci balladę, ty nade mną zaśpiewaj, Marieno!

Nad ziemią ojcowie Bogowie
Patrzą na nasze dusze.
I potomków głowy losu
Pod Rodem wszechmogącym.
Rozbolej wiaro moja!
Wstań przed licem ułomności.
Nie dodaj śmieci sobie,
Tyś nie dziecię proroka.

Stój, obróć się! Ty błądzisz w niezgodzie wyznania!
Gdzie głos losu? Nie chowaj lica swego posłuszeństwa.
Lękiem przed niebiosami jesteś skazany na karę!
Nie, nie skazuj nieśmiertelnej duszy na wygnanie!

Jasne oczy pragną ciemnej nocy
Duch niemiły marzy o świętych dniach.
Ciemne konie niosą w pogoni.
Tańczą w gniewie bystre ognie.

Czarne słońce w dzień równonocy
Pragnie końca wariactwa myśli.
W marzeniach swoich światła inwazja
Śle tobie przodek nadziei dawny znachor.

Zmyje deszczem kaprys rozbity
Ty uciekniesz od stada ciemnych wilków.
Ale w noc oczyszczenia myśli zdradzieckich
Znowu pogrążasz się w wirze tajemniczych snów
Wieczność objęta ciemnością
Niekończącą się.

Krado jasna, ratuj dla świata
Ratuj dla matki, Tęczą święć.
Wysławiam cię, mroczna Maro,
Opuść mnie dzisiaj,
Idź do lasu!
Wysławiam cię, Siwo sławiona,
Pieśń wielkiemu twemu obliczu.
Obdarz duszę gnębioną pokojem
Ściskaj na darmo Siwa ze mną

Nie dam swojego serca i duszy zniewalać,
Nie śmie Mariena mnie skusić!

Tęczowe światło w oku nadziei Przed niosących zapomnienie gnębionej duszy, Marieno!
Gniew wszechmogący, ale zwyciężamy
Tym uosobieniem wiary, co bije się za życie, Marieno!
Strach przed śmiercią znów wzywa
Byśmy obejrzeli się wstecz i uwierzyli w los, Marieno!
Oślepiony człowiek strachem przed życiem,
Ale przedzieram się przez śmierci twoją zasłonę, Marieno!

Wieczny wojownik z wolą bezwładną
Co zrodzony w agonii znowu wysławi, Marieno!
Wspomniawszy minione, mówi pogardliwie
W istotę klęski. Życie nigdy nie umrze, Marieno!
Władzą niebios obco prześladowany
Patrzy donikąd, uparcie dążąc w głębinę, Marieno!
I w pustce świata beztroskiego
Będąc w snach, śmierć przeklnie na jawie, Marieno!