Anna Maria Jopek - Bossa nova do poduszki

Przypłynęła z wielkich rzek
bossa nova — sza-ba-da,
czyste serce ma jak śnieg,
choć mówią o niej tu inaczej.

Na śniadanie cukier je,
nocą pije biały dżin,
a nad ranem, gdy ja śpię,
cichutko z zimna drży i płacze:

Wezmę cię do łóżka,
nie płacz już, głuptasie,
patrz, tu jest poduszka
i dla ciebie jasiek —
wybacz, że nago śpię…

Ogrzej się na płatkach,
szmatkach i różyczkach,
tu gdzie sny są moje,
będzie i muzyczka —
wybacz, że nago śpię…

Migdałowy zapach twój
w moje włosy wplątał sen,
widzę znów motyli rój
i kwitnie, kwitnie len w dolinach.

Zapamiętam dotyk twój
i sukienki z czarnych róż,
a ty mnie się trochę bój
i nie myśl, że mi serce pęknie…

Sama idź do łóżka,
nie płacz już, głuptasie,
patrz, tu jest poduszka
i samotny jasiek —
wybacz, że z dala śpię…

Ogrzej się na płatkach,
szmatkach i różyczkach,
tam gdzie sny są moje,
nie śpi już muzyczka —
wybacz, że sama śpię…

Na zielonym stole
stoi pełna szklanka —
czyś ty mi piosenka,
czyś ty mi kochanka?
Wybacz, że nago śpię…

Noce niedośnione,
oczy nieprzytomne,
mija w rzece woda,
mija bossa nova —
wybacz, no więc wybacz,
no więc wybacz, że się zbudzę…

Wybacz… wybacz…