Andrzej Zaucha - Ministrowie i pory roku

Choć szalik tuli się do gardła z całej siły,
choć się ze szronu otrząsają rano sosny,
to już bociany w tatarakach otworzyły
złocone kaczeńcami Ministerstwo Wiosny.

Przeciwsłoneczne włożył lodziarz okulary,
bo dostał telegramów plik z całego świata,
że słońce zrobić chce promienne czary-mary,
no i z upałów stworzyć Ministerstwo Lata.

Ciągle się zmienia wszystko, ciągle jest inaczej,
czasami deszcz, czasami śnieg pada z obłoków.
Ktoś lubi lato, ktoś zimę woli raczej,
nie wiem, jak wy — ja lubię każdą porę roku.

Z dymu ogniska wrzesień babie lato przędzie,
w najczystsze złoto zaraz liście buków zmieni,
na kasztanowy ludzik na koniu z żołędzi,
a światem włada Ministerstwo od Jesieni.

Mróz Dziadek przykuł w rzece lodem brzeg do brzegu,
sople do dachu szepczą: — Strasznie z zimna drżymy.
A dach się śmieje, drzemiąc pod pierzyną śniegu,
lodówki otworzyło Ministerstwo Zimy.

Ciągle się zmienia wszystko, ciągle jest inaczej…